dinsdag 29 september 2009

Wolfhond en wolfjes

Zaterdagmiddag werd het leuk. Na de Zuchtschau gingen we op bezoek bij de wolfjes in Plantaria, Kevelaer. Die zijn nu ongeveer 5 maanden oud.
Bruno was niet zo geïnteresseerd, Dwyn mocht niet, maar Tuur had de tijd van zijn leven.
Het monster jatte zelfs het voer (konijntjes) van de kleintjes, de vreetzak. Gelukkig waren de wolfjes brutaal genoeg om het terug te jatten.



















Nuka, een saarlooswolfhondteefje was er ook. Een stukje jonger, stukje kleiner en stukken minder brutaal dan Tuur. Ze werd nogal overdonderd door de wolfjes, vond het dan ook niet zo leuk:

Met dank aan Astrid, het baasje van Nuka, die de foto's gemaakt heeft (en waar dus ook het copyright ligt).


Ezel!

Iedereen vond hem prachtig, inclusief de keurmeester, op de Spezialzuchtschau in Nettetal afgelopen zaterdag.
Tuur vond het dan ook helemaal niet nodig om zich nog eens extra in te spannen en de show te stelen.
En daar sta je dan......

Het was geen angst hoor, het was gewoon onwil!
Als je zo graag wil lopen baasje, dan doe je het zelf maar. Dus geen prijs, ja die voor de koppigste ezel, dat dan weer wel.
Maar het ventje zal er toch nog een paar keer aan moeten geloven, als hij later ooit nakomelingen op de wereld wil zetten. En het baasje helaas ook...

zondag 27 september 2009

Tschüss, liebe Martina

Und dann stand die Welt eine Weile still. Die Nachricht war erschütternd. Und nicht nur für mich: Martina ist tot.
Liebe, freundliche, empathische, unvoreingenommene, unglaublich starke, sich nimmer beschwerende Saarlooswolfhondenliebhaberin Martina. So jung noch.

Martina, ich hoffe, du fühlst dich jetzt wohl, hast keine Schmerzen mehr und bist bei deiner beliebten Tilla und deinem Clyde.
Wahrscheinlich hast du nie geahnt wie hoch ich dich geschätzt habe, für mich warst du Weltklasse.
Weiss, dass wir dich nie vergessen und zusammen (deine Saarloosfreunde) alles tun werden um Michael und deine Hunde zu helfen und unterstützen.

Jedes Mal wenn ich Tuur sehe, werde ich an dich und deine Anni denken.


Ein weiteres Licht in unserer kleinen Kapelle auf der Kolliger Mühle, wo du dich so wohl gefühlt hast, brennt jetzt, für dich.


En toen stond de wereld even stil. Het nieuws was schokkend, en niet alleen voor mij: Martina is dood.

Lieve, vriendelijke, empathische, onbevooroordeelde, ongelooflijk sterke, nooit klagende saarlooswolfhondenliefhebber Martina. Zo jong nog.
Martina, ik hoop dat je je nu goed voelt, geen pijn meer hebt en bij Tilla en Clyde bent.
Waarschijnlijk heb je je nooit gerealiseerd hoe hoog ik je acht, maar voor mij was je wereldklasse.
Weet, dat we je nooit zullen vergeten en samen (je Saarsloosvrienden) alles zullen doen om Michael en je honden te helpen en ondersteunen. Elke keer als ik Tuur zie, zal ik aan jou en je Annie denken.


Een extra kaarsje brandt nu in ons kleine kapelletje op de Kolliger Mühle, waar je je zo goed voelde, voor jou.




vrijdag 25 september 2009

Getemd!

Of toch niet????

donderdag 17 september 2009

Hoogteverschil!



Bruno, 6,5 jaar en 65 cm
Tuur, bijna 10 maanden en ?cm

Klein maar fijn en groot malloot (of zoiets) zullen we maar zeggen



dinsdag 15 september 2009

Mantrailing

Wat is mantrailing?

Mantrailing is het opsporen van een specifiek vermist persoon. Dit gebeurt aan de hand van een geurartikel waar de geur van de betreffende persoon aanzit.
Op de plaats van vertrek voor de zoektocht krijgt de hond zijn tuigje aan. Het tuigje zegt hem dan dat hij aan het werk moet. Aan het tuigje zit een lange lijn van ongeveer 5 meter.
De hond ruikt aan het geurartikel (bv. een t-shirt; ongewassen natuurlijk!), krijgt zijn startcommando en gaat op pad. In tegenstelling tot onder meer lawinehonden zit een hond die mantrailt dus aan de lijn. Die lijn wordt strak gehouden.

Mensen verliezen duizenden huidschilfers per dag. Die hangen in de lucht. Afhankelijk van de sterkte van de wind verspreiden ze zich over een groter of kleiner gebied. Dit spoor volgt de hond tot hij de bewuste persoon gevonden heeft. Want daar gaan we natuurlijk van uit.

Wie doet het?

Bruno! En goed ook!

Waarom?

Met Tuur is elke dag een avontuur: wat zal hij vandaag weer eens uitvreten?
Dus dit ventje krijgt meer dan voldoende aandacht. Bovendien gaat hij minstens een keer per week naar de hondenschool.
Dwyn vraagt veel aandacht vanwege haar uitgesproken karakter. Door haar groter wordende onzekerheid vanwege haar afnemende gezichtsvermogen (wat ze compenseert door maar bij voorbaat de aanval te openen) ben ik met haar begonnen met lessen om de vertrouwensband te versterken zodat ze, als ik er bij ben, na verloop van tijd hopelijk helemaal niet meer in de stress hoeft te schieten.

Tja, en de makkelijkste schiet er dan wel eens bij in. Dus met Bruno ben ik een cursus mantrailen gaan doen. In het begin was het even wennen, maar inmiddels vindt hij het helemaal geweldig.
Als zijn stoere tuigje voor de dag komt, is hij nauwelijks nog te houden.
We oefenen in het bos, in de stad, overal eigenlijk. De baasjes van de andere cursistenhonden spelen voor vermist persoon. Als de vermiste gevonden is, is er natuurlijk wat lekkers.
En onze Bruno, vaak kieskauwende Bruno, weet niet hoe gauw hij al dat lekkers naar binnen moet schrokken! Ongelooflijk!

En het leukste, het allerleukste van alles, is dat smoeltje van Bruno tijdens en na de oefening. Hij grijnst van oor tot oor! Ik word daar toch zo gelukkig van.

Vorige week zijn we begonnen met de vervolgcursus. Als dat goed blijft gaan en Bruno blijft het leuk vinden, gaan we daarna twee wekelijkse trainingen volgen. Wie weet waar we dan uiteindelijk uitkomen! Bruno, de superspeurder!

Ik moet nog steeds een foto maken van Bruno in zijn tuigje. Zo gauw ik die heb, zal ik hem plaatsen.

zondag 13 september 2009

Gezondheid

De Saarlooswolfhond is een Nederlands ras. Een klein ras waardoor inteelt vrij veel voorkomt en helaas ook een aantal daar bijbehorende gezondheidsproblemen.

Ik wil daar verder hier niet al teveel over uitwijden, maar verwijs graag naar de site van de Algemene Vereniging voor Liefhebbers van Saarlooswolfhonden, de AVLS. Op hun site, http://www.avls.nl/ , is ongelooflijk veel informatie te vinden over het ras, de rasbeschrijving, gezondheidsproblemen, wat daar aan gedaan wordt en nog veel meer.

Hier beperk ik me tot onze honden.


Bruno
Onze Bruno is eigenlijk een kerngezonde, vrolijke hond. Hij heeft alleen een vrij grote overbijt, of anders gezegd, een te korte onderkaak.
Het probleem openbaarde zich in de 9e-10e week (met dank aan Francis). Toen we Bruno met 7,5 week gingen ophalen was er nog niets van te zien. Bruno heeft een beugeltje gehad om te proberen met name zijn hoektanden in de onderkaak, die recht omhoog groeiden, in de juiste richting te laten groeien, zodat ze zijn gehemelte niet zouden beschadigen. Dat is helaas niet gelukt, de afwijking was te groot. Vervolgens zijn de hoektanden afgeslepen. Een jaar geleden is dat bij een van de hoektanden nogmaals gebeurd, omdat die nog steeds het gehemelte raakte.



Doordat de kaken niet goed op elkaar passen verliest Bruno alle trekspelletjes en grote botten krijgt hij niet weg. Die begraaft hij liever. Een van de twee andere graaft die dan weer op en heeft een dubbel maal.
Verder heeft Bruno er helemaal geen last van.
Twee nestgenoten van Bruno hebben pra, een erfelijke oogziekte, die tot blindheid kan leiden. Bruno's ogen zijn gelukkig in orde.

Bij Bruno werd wel, tot onze grote schrik, bij een oogspiegeling hier in Duitsland zo'n twee jaar geleden, de ziekte van Pannus vastgesteld, in het Duits Schäferhundkeratitis. Gevolg daarvan zou zijn dat hij de rest van zijn leven een zonnebrilletje zou moeten dragen omdat uv-licht de ziekte verergert.
Omdat deze ziekte bij de Saarloos absoluut onbekend is, hebben we zowel in Nederland als in België zijn ogen nog eens laten testen en gelukkig werd hier de diagnose niet gedeeld. Ook bij het oogonderzoek afgelopen maand werden Bruno's ogen helemaal in orde bevonden!!

Het brilletje kan in de la blijven!

Door de vele, blijkbaar toch wel pijnlijke, bezoekjes aan de dierenarts op jonge leeftijd, gaat Bruno daar nu overigens niet graag meer heen.


Dwyn

Dwinneke wolvinneke is een mooie meid die volkomen in paniek kan raken, vooral als ze alleen gelaten wordt. Ondanks veel oefenen is het niet gelukt daar wat aan te doen. Ze is dus nooit alleen. Er is altijd een mens of hond bij haar en dan gaat het goed.

Dwyn heeft cataract, een erfelijke oogziekte, ook wel staar genoemd. Er zit een vertroebeling op de lens waardoor het zicht belemmerd wordt. Net als pra kan cataract leiden tot blindheid.
In haar linkeroog heeft Dwyn 'driehoekjescataract', rechts een cirkeltje. Op zich vreemd volgens de oogdierenarts, maar volgens haar moeten beide vormen wel aan elkaar verwant zijn.

Dwyn ziet dus slecht. De eerste 5 jaren van haar leven was de cataract bij de oogonderzoeken steeds vrij stabiel. Omdat wij de afgelopen maanden de indruk hadden dat ze weer slechter was gaan zien (hetgeen ook invloed heeft op haar gedrag), hebben we haar ogen nog een keer laten onderzoeken. Deze keer heeft de cataract zich behoorlijk uitgebreid. Afhankelijk van de lichtinval in haar ogen ziet ze nog max. 50%, altijd onscherp/vervormd vanwege de troebeling in haar ogen. Soms zal ze niks zien, met name bij heel zonnig weer als de pupillen klein zijn.















linkeroog copyright: gerlinde janssens rechteroog copyright: gerlinde janssens

Als de zon schijnt is Dwyn het liefste binnen in een vrij donkere kamer. Afgelopen zomer heeft ze tijdens wandelingen steeds achter me aan gesjokt. Nu, nu de herfst invalt en het licht veranderd is, loopt ze vaak weer als vanouds voorop.
Hopelijk wordt nu ook haar vaak extreme gedrag naar andere honden toe wat milder.

Een van haar zussen heeft ook cataract, een ander zusje was een dwerg. Gelukkig is Flitz, het derde zusje, tot nu toe helemaal gezond!
En ondanks alles is Dwyn een heerlijke hond.


Anders

Anders was een hele mooie, hele grote witte Saarlooswolfhond.
Wit is overigens geen afwijking, maar een erkende vachtkleur, naast het wolfsgrauw en bosbruin.
Op 22 december 2007 viel Anders dood naast me neer toen hij binnen wilde komen.
Autopsie wees uit dat hij was overleden aan een maagtorsie, waarbij de milt was meegedraaid en de nervus fagus -de zwervende zenuw- bekneld was geraakt. De laatste twee zorgden ervoor dat er niet eens tijd was voor de gebruikelijke symptomen bij een maagdraaiing om op te treden. De bloedcirculatie werd van het ene op het andere moment geblokkeerd en toen was het ook meteen afgelopen.
Anders was een kerngezonde hond. Hij had alle onderzoeken gehad en shows gelopen om voor de fok te worden ingezet.
De oorzaak van de maagtorsie is tot op de dag van vandaag onduidelijk. Het was een dag als elke andere.
Voor zover ik weet is Anders de eerste, en tot nu toe de enige, Saarlooswolfhond die overleed aan een maagdraaiing.

Tuur

Tuur, nu bijna 10 maanden oud, is een en al levenslust en tot nu toe kerngezond. We hopen en gaan er vanuit dat dat ook zo blijft.

We willen hem graag inzetten voor de fok om een bijdrage te leveren aan de instandhouding van het ras. Als de tijd daar is zullen we alle noodzakelijk onderzoeken laten doen om vast te kunnen stellen of hij geschikt is als dekreu.

Een test is al gedaan. Tuur blijkt drager te zijn van het gen dat dwerggroei veroorzaakt. Op zich is dat geen enkel probleem zolang hij maar niet gekoppeld wordt aan een teefje dat eveneens drager is.

Ik ben ongetwijfeld bevooroordeeld, maar Tuur is echt een pracht van een Saarloosreu die voor de fokkerij een aanwinst zou zijn.

Ik heb ruim voor de geboorte van het nest en na onderzoek van de verschillende lijnen, bewust gekozen voor een pup uit het nest van Ax en Skarv. De toekomst zal uitwijzen of ik daar goed aan heb gedaan. Maar ik heb daar alle vertrouwen in.


Tot slot


Het lijkt een drama, de gezondheid van de Saarlooswolfhond. Zo op het eerste oog ziet de toekomst er niet rooskleurig uit. Maar, er is hoop!


De laatste paar jaar is er grote aandacht voor de gezondheid bij verschillende individuele fokkers, de Nederlandse AVLS en de Duitse en Belgische rasverenigingen. Onderling wordt steeds beter samengewerkt.

Alhoewel uiterlijk en karakter van groot belang zijn, koop je daar natuurlijk helemaal niets voor als er alleen maar zieke honden gefokt worden.


De eerste resultaten zijn ook al bereikt:


Ik noemde reeds het dwerggen. Door inspanningen van de eigenaar van het dwergzusje van onze Dwyn, werd op de universiteit Utrecht het gen gevonden dat voor dwerggroei verantwoordelijk is. De honden kunnen hierop nu getest worden. Vanaf nu hoeft er dus geen enkele dwerg meer geboren te worden!


Even zo vele inspanningen van de bezitters van een Saarloos met degeneratieve myelopathie, een ongeneeslijke ziekte die langzamerhand het gehele lichaam verlamt, zorgden ervoor dat ook het verantwoordelijke gen hiervoor gevonden werd. Ook hier kan nu op worden getest, zodat ook deze ziekte zoveel mogelijk kan worden uitgebannen.


Het onderzoek naar de veroorzaker van pra, een erfelijke oogziekte van het netvlies die tot blindheid kan leiden, wordt nieuw leven ingeblazen door geld te verzamelen om dit onderzoek voort te kunnen zetten.


En dankzij dr. Gerlinde Janssens, oogdierenarts in België met een zwak voor de Saarlooswolfhond, wordt in Helsinki onderzoek opgestart naar het voorkomen van erfelijke cataract, een oogziekte van de lens, die uiteindelijk ook tot blindheid kan leiden en die niet verward moet worden met ouderdomsstaar.


Natuurlijk bezit elk levend wezen vele genen, ook vele defekte genen. De meerderheid kennen we niet. Maar datgene wat we weten, kunnen we onderzoeken en hopen dat de veroorzaker gevonden wordt. Dus we zijn op de goede weg. Met verantwoord fokken zal het ras ongetwijfeld kunnen voortbestaan, ook al weten we zeker:


fokken blijft een beetje gokken!


En Lilo, het laatst bekende geboren dwergje waarvoor de vondst van het gen net te laat kwam, is een pracht van een Saarloos in miniformaat, die dankzij de vanaf zo'n beetje haar geboorte opgestarte behandeling in Utrecht, er ook echt als een Saarloos uitziet en tot nu vrolijk door het leven gaat!

donderdag 3 september 2009

Tuur!









Tuurtje wist volgens mij vanaf het moment dat hij op de wereld kwam, wie en wat hij wilde worden: de baas!

Dat hij het ooit zal worden zit er dik in, maar voorlopig staat het arme dier helemaal onder aan de ladder. En zo hoort het ook! Hij is tenslotte pas 9 maanden.

Maar echt, deze smaak hadden we nog niet, wat een dondersteen!

Thuis was hij in no time gewend, ging een beetje zijn eigen gangetje en ontdekte zo de wereld. Zijn idool was vanaf het begin onze Bruno. Langzaamaan werd hij ook aanhankelijker naar ons toe, maar Tuur is een hele zelfstandige hond.

Met al onze andere honden hebben we eigenlijk nauwelijks problemen gehad tijdens de socialisatie, dat ging eigenlijk bijna vanzelf. Natuurlijk moesten ook zij aan alles wennen, in vergelijking met Tuur echter was het achteraf een fluitje van een cent.

Nee, dan Tuur. Aan de riem lopen? Waarom? Ik kan toch best zelf bepalen waar ik heen wil! En als jij dat wil bepalen, nou dan ga ik lekker in de remmen en verroer me niet meer! Als een pup een kilo of 8 weegt gaat dat allemaal nog wel, maar zo gauw hij boven de 20 uitkomt wordt er nogal wat geeist van spieren en gewrichten.

Ik kan niet zeggen dat Tuur bang is uitgevallen of terughoudend is. In het begin schrok hij natuurlijk van alles. Hij ging dan zitten om eens goed te bestuderen wat hij nu weer tegengekomen was. De angst was snel weg, de nieuwsgierigheid overwon vrijwel altijd.

Omdat wij nogal afgelegen wonen was ik een beetje bang dat Tuurtje wel eens onze eerste terughoudende Saarloos zou kunnen worden, maar tot nu toe is die vrees gelukkig niet bewaarheid. Elke vreemde persoon wordt snuffelend begroet, elke hond kwispelend gevraagd om te spelen. En zeker als we met zijn allen zijn kan Tuur overal mee naartoe, ook naar de drukke stad met veel verkeer. Hij draait er zijn poot niet voor om!
Zelfs bij de dierenarts loopt hij inmiddels vrolijk mee naar binnen.

Alleen dat autorijden hè. Dat vindt Tuur toch wel heel vervelend. Vooral omdat hij wagenziek wordt. Zonder pilletje geeft hij over, met pilletje blijft het bij kwijlen. Het lijkt langzaamaan wat minder te worden, maar Tuurtje in de auto krijgen is en blijft een hele kunst.

De fratsen

Tureluurtje brengt leven in de brouwerij. Inmiddels is hij een stuk groter (en sterker) dan Bruno en Dwyn en daagt voortdurend uit. Ze hebben er hun poten vol aan. Iemand vertelde me laatst dat ik nu dan eindelijk een echte Saarloos had: alles slopen, alles jatten, deuren en lades openmaken, voortdurend in je gaan hangen, de ondeugd zelf! Tuur is een avonturier die de hele wereld wil ontdekken. Hoe? Met zijn tandjes natuurlijk. Die mooie, grote witte tandjes. Een prachtig gebitje heeft het ventje. Een sterk gebitje ook. Alles kan kapot, is proefondervindelijk bewezen door meneer Tuur.

De hondenschool

Om hem aan zoveel mogelijk andere honden te laten wennen gaat Tuur naar de hondenschool. Hij is daar een totaal andere hond, de rust en soevereiniteit zelf. Iedereen is weg van hem. Als we een keer niet zijn geweest, krijg ik op mijn donder, want met Tuur is de jonge honden groep een stuk rustiger en wordt er veel minder gebakkeleid. Het is geweldig om te zien!

De oefeningen doet hij op zijn Tuurs: rustig aan, ik kom wel. Rent een labrador als een gek naar zijn baasje, Tuur jogt op zijn dooie gemakje mijn richting uit. Maar hij komt wel! Voor iets lekkers doet hij dan ook vrijwel alles.

Ja, het is me er een, die Tuur.

Een hond met karakter, een eigen willetje en met een hoop spatjes.
Maar ook een waanzinnig lieve hond, een prachtexemplaar!




dinsdag 1 september 2009

Het begin is er!

Je kunt het, of je kunt het niet, leven met Saarlooswolfhonden. Niet een is er hetzelfde, ze hebben allemaal zo hun eigen ik. Soms is het makkelijk, soms ontzettend lastig. Een leven vol verrassingen dus, vol met avonturen, leuke en minder leuke zaken.

Om te beginnen eerst maar eens de wolfjes voorstellen.



Dit is Duke Beothuk Tachunga, oftewel Bruno, een bosbruine reu, geboren op 6 maart 2003.
Dat onze eerste Saarloos een bruine zou zijn was zeker.
Bruno is een heerlijke hond, stabiel, ongecompliceerd, makkelijk, absoluut open en vrij en o zo lief!!. Hij is (nog) de roedelchef, ook al is hij maar net aan de maat, zo'n 65 cm. Ons Bruuntje, onze bruine beer, is er de oorzaak van dat we ons hart aan de Saarlooswolfhond hebben verloren. Toen we hem na lang wachten als 7 weken oud pupje in Zuid-Duitsland zijn gaan halen, was het net een klein vosje. Vanaf de eerste minuut was het goed, waar wij gingen, ging Bruno mee, zonder problemen. Nu nog wordt iedereen die hem voor het eerst ziet op slag verliefd op hem, niet alleen vanwege zijn uiterlijk, maar vooral ook vanwege zijn karakter.

Omdat we alle twee drukke banen hadden gunden we Bruno een maatje. Toen hij 7,5 maand oud was kwam, redelijk onverwacht, onze Dwyn (= keltische godin van de liefde).

Dwyn Danuwa de Louba Tar werd geboren op 23 oktober 2003.

Dwyn is van een heel ander kaliber. Het is een schat van een hond voor mensen, daar doet ze haar naam eer aan, maar voor andere teven en met name kleine witte hondjes is ze een heks. En ze kan volkomen en compleet in paniek raken als ze alleen gelaten wordt. Daar wordt ze helemaal hysterisch van, doet alles om bij je te komen en verwondt zichzelf daarmee. Het feit dat ze door haar erfelijke cataract slecht en steeds slechter ziet, speelt hierin ongetwijfeld een rol. Hoeveel is niet met zekerheid te zeggen, maar wij merken dat naarmate haar zicht verslechtert ook haar gedrag in een aantal opzichten extremer wordt. Ondanks haar oogproblemen jaagt ze wel als de beste.

Verder is ze net als Bruno super aanhankelijk, absoluut open en vrij, ze kan overal mee naartoe, en ze is zo sterk als een kerel! In tegenstelling tot Bruno is Dwyn absoluut een vreetmonster.
Met Bruno klikte het vanaf de eerste seconde. Hij is en blijft haar grote broer en voorbeeld, ook al is hij een watje vergeleken met haar. Een prachtig stel samen.

Tja, en daar zou het bij blijven. Tot ik op internet zag dat er in Duitsland een nest was geboren met 3 witte (!) Saarlosen. Ik heb de fokker een mailtje gestuurd om te feliciteren. Die nodigde ons uit om eens te komen kijken. Dat moet je natuurlijk nooooiiiiiit doen!
Maar wij deden het wel en waren verloren. Er zat een witte reu in het nest en die konden we krijgen. Een teefje was, gezien het gedrag van Dwyn, geen optie. En zo kwam Anders in ons leven.
Ajorto Nanouk Anders von der Eickeler Burg werd geboren op 19 augustus 2005 en stierf op 22 december 2007 aan een maag/milt draaiïng.

Zijn roepnaam was Anders omdat hij vanwege zijn kleur nu eenmaal anders was. Hij was groot, heel groot en hij was echt mijn hond.

Ik kon alles met hem doen, had natuurlijk inmiddels ook wel wat praktijkervaring opgedaan!

Anders was onze eerste echte sloper en hij was een graadje wilder dan de andere twee. Gelukkig is Dwyn een hele sterke hond, die twee hebben wat af geravot. Anders was een hele lieve hond, kon goed met alles en iedereen, alhoewel hij graag Dwyn d'r pesterijen afkeek, was open en vrij, maar keek iets meer de kat uit de boom dan Bruno en Dwyn. Hij was klaar voor de fok, helemaal gezond (de vraag of iemand wel een witte reu zou willen gebruiken heb ik mezelf nooit gesteld).

Kort voor zijn dood pikte Anders van de ene op de andere dag het leiderschap van Bruno niet meer. Er heeft een aantal felle gevechten plaatsgevonden. Bij het laatste gevecht hebben we Bruno en Anders met vereende krachten uit elkaar moeten halen. Bruno was behoorlijk toegetakeld en moest geopereerd worden aan zijn oor. Daarna hebben ze 5 weken aan de lijn gelegen in huis en 1 week nog met muilkorf opgelopen. Toen hebben we ze, met ondersteuning van Jos de Bruin, weer bij elkaar gelaten. En het ging goed! Bruno heeft zich geschikt in zijn lagere positie, de rust was weergekeerd.

Ik zal Anders nooit vergeten. Hij was geweldig en ik ben blij dat ik hem nog ruim twee jaar heb mogen meemaken. Enig in zijn soort, dat was hij.
En, ook al wordt dit door velen betwist, ik ben er van overtuigd dat ook Bruno en Dwyn getreurd hebben over de plotselinge dood van Anders. Ook voor hen was dat traumatisch, want ook zij stonden er met hun neus bovenop toen het gebeurde.


Bijna een jaar na Anders' dood is Tuur geboren.

Nord-Ulv Artur Anders, geboren 23 november 2008.
Een schoffie, een doerak, een pietje bell, een apekop, of beter nog, een wilde wolf! Wat een schurk! En wat een schatje!