Dwyn kan blaffen...... Dwyn can bark...

Bruno is nu ruim 3 weken dood, we missen hem heel erg.
We hebben nu een heel nieuw roedel, niet alleen omdat er een roedellid mist, maar ook omdat het gedrag van Dwyn en Tuur opvallende veranderingen vertoont. De meeste hopelijk tijdelijk.
Gezocht hebben ze Bruno niet, ze waren erbij toen hij net gestorven was en ze waren erbij toen we hem naar het crematorium brachten en daar, zo leek het toch,  achterlieten.

Dwyn treurt, ze is heel verdrietig. Haar maatje, haar steun en toeverlaat, waar ze heel haar leven op heeft kunnen vertrouwen, is er niet meer. Ze is heel rustig en slaapt veel. Als een van ons, maar vooral Tuur, weggaat, ligt ze nog meer dan vroeger op wacht. Spelen wil ze niet.
Tuur is ook rustig, slaapt ook veel. Terwijl Bruno altijd de rustige was, de andere twee hielden van actie.

Tuur is onzeker, onrustig. Het lijkt alsof hij het idee heeft dat hij op moet passen, controleren dat alles goed gaat. Mensen die aan de deur komen worden met een brom of diepe blaf aangekondigd. Hij is voorzichtig, soms zelfs terughoudend en sommige personen wil hij niet kennen. Dat is nieuw. Gisteren bij mantrailing weigerde hij naar de gevonden persoon, een man, toe te gaan, zelfs de lekkere worst kon hem niet vermurwen.
We zijn niet helemaal terug bij af, maar de verandering is opvallend, en er zal tijd en energie nodig zijn om hem zijn evenwicht te laten hervinden. Ik hoop dat het lukt.

Dwyn doet mij helemaal versteld staan. Ze wordt 8 in oktober, ik heb haar nog nooit, echt nooit, horen blaffen. Nu doet ze het als er iemand voor de deur staat, zo'n diepe korte blaf, een aantal keren achter elkaar. Als ik de riem pak loopt ze soms weg, dan wil ze niet mee. Voorheen was ze zo blij en opgewonden als we gingen wandelen dat je de riem met moeite om kreeg. Beide fenomenen kennen we van Tuur, voorheen af en toe, nu vrijwel altijd, ze lijkt dat over te nemen.

Het was Bruno die altijd vrolijk en vol vertrouwen als eerste naar mensen toe ging, de anderen volgden, want als Bruno het deed, was het goed. Kleine onstuimige Bruno was de roedelleider, nu hij weg is, is de duidelijkheid weg, het vertrouwen een beetje geknakt.
Wilde spelletjes waren goed zolang Bruno in de buurt was, Dwyn lijkt het nu niet meer te willen.
Het wordt nu pas echt duidelijk hoe onze zo goed als blinde Dwyn op Bruno vertrouwde. Ze deed wat hij deed, nu doet ze soms wat Tuur doet.

Wie van de twee de baas is, is vooralsnog volkomen onduidelijk.

De tijd heelt alle wonden is het gezegde. We zullen zien.

Bruno died three weeks ago. We miss him very much.
We have a whole new pack now, not only because one pack member is missing, but also because there are remarkable changes in the behaviour of Dwyn and Tuur. Most of them hopefully temporary.
They didn't look for Bruno, they were there when he had just died, they where there when we went to the crematororium and, so it looks, left him there.

Dwyn grieves, she is very sad, Het pal, her support in everything, in whom she could trust, is no longer there. She is very quiet and sleeps a lot. If one of us, but above all Tuur, goes away, she waits and guards, more than before. She doesn't want to play.

Tuur is insecure, restless. It seems as if he has the idea he has to look out, to control that everything is alright. People at the door are greeted with a growl or a deep bark. He is careful, sometimes resevered and some people he doesn't want to know. That's new, yesterday at mantrailing he refused to go to the found person, a man, despite the treats. We're not totally back at quare one, but the change is remarkable and it will take time and energy to let him find his balance again. I hope he will.

Dwyn surprises me a lot. She turns 8 in October and I have never, ever, heard her bark. Nu she does, when someone's at the door, a short, deep bark, several times.
When I get the leash she turns away, she doesn't want to go. Before she always was so very very happy and excited to go for a walk, that it was difficult to put the leash on.
Both phenomena we know from Tuur, before occasionaly, no frequently, and Dwyn seems to adopt this behaviour.

It was Bruno who always, happy and full of confidence, greeted people, the others followed, because, if Bruno did it, it was okay. Small passionate Bruno was the pack leader, no he's gone the clearness is gone, the confidence a bit broken.
Wild games were okay as long as Bruno was near, now Dwyn doesn't want to play anymore.
Now it becomes very clear how much our almost blind Dwyn leaned on Bruno. She did what he did, now she sometimes does what Tuur does.

Who of the two is boss for the moment is totally unclear.

Time heals all wounds they say, we'll see.

Een Elztalwolfje minder....... One less Elztalwolf......

Een stukje hemel op aarde..
heeft ons verlaten
onze kleine grote man
onze eerste, de beste, de knapste, de liefste, de wijste
voor altijd zielsverwant en maatje van Dwyn
grote geweldige broer en leermeester van Tuur

wat doet het pijn
en wat zullen we je missen
maar het is goed zo
dag kerel, dag lieverd
dank je wel
Bruno
Duke Beothuk Tachunga
6 maart 2003 - 3 juni 2011

Hopelijk heb je Anders gevonden, daar aan de andere kant, en ben je niet alleen


A little piece of heaven on earth..
has left us
our little big man
the first, the best, the sweetest, the most handsome, the wisest
for ever soulmate and other half of Dwyn
big fabulous brother and teacher of Tuur

it hurts so much
and we'll miss you to pieces
but it's alright
good bye my boy, good bye sweetheart
Thank you

Bruno 
Duke Beothuk Tachunga
6 March 2003 - 3 June 2011

Hopefully you found Anders, there on the other side, and you're not alone

De laatste foto..... The last picture.....