Gevolg: een paar gaten boven zijn linkeroog, die de dag na het voorval toch wat dieper bleken dan aanvankelijk gedacht. Tuur voelde zich ook niet echt happy met zijn dikke etterende wondjes.
Dus even naar de dierenarts. Nou ja even... Het was spekglad en mijn altijd betrouwbare stoere Volvo vierwielaandrijving kwam de heuvel naar het dorp niet op.
Auto laten staan, Tuur eruit gelaten, naar het dorp gewandeld en hulptroepen ingeschakeld. Hulptroepen plus tractor naar beneden het dal in en mijn auto opgehaald. Die vervolgens niet meer wilde starten.
Uiteindelijk zijn we toch bij de dierenarts beland. Wond gespoeld en gedesinfecteerd, nietjes erin en met pijnstillers en antibiotica naar huis.
Leed geleden denk je dan. Vlak een Saarloos echter niet uit. Bruno en Dwyn werden als bijen op honing naar de wond van Tuur toegetrokken en kunnen er niet vanaf blijven. Dus ligt alles al een klein weekje vast aan tafelpoot en verwarming. Omdat Tuurtje zelf met zijn poot voortdurend over de wond heen wrijft, gaat die elke keer weer open. Dat schiet niet op. Nu draagt Tuur een moon collar, zo'n zwemband om zijn nek. Gisteren konden we zonder al teveel problemen de heuvel weer op, dus de wond laten controleren en spoelen.
Leuk is het allemaal niet, maar ik hoop dat de wond nu toch heel snel dichtgaat, zodat ze weer heerlijk los rond kunnen dartelen alle drie. Volgens de dierenarts ziet het er naar omstandigheden goed uit.
En mijn auto, daarvan blijkt de vierwielaandrijving kapot. Wordt volgende week gerepareerd.
Hoi Carin,
BeantwoordenVerwijderenWat een narigheid allemaal, maar troost je het voorjaar komt eraan. Wat een watje die Tuur. Zo'n macho en dan dit. Nou ja allemaal maar lekker bij de warme kachel gaan liggen en goed herstellen voor het komende seizoen.
Groet Peter en Bini