En ineens was hij doodziek, Tuur.
Overgeven, diarree, kilo's gras eten die er net zo hard weer uitkwamen en gewoon eten laten staan (nog nooit gebeurd).
Niks ravotten, ondeugend zijn, spelen en vliegen, een zielig hoopje ellende was het, dat duidelijk veel pijn had. Zou het de chocoladepudding zijn waarvan hij tijdens de barbecue een heel klein beetje had gegeten? Alhoewel, daarvoor had hij ook al alles uitgekotst. Twee keer dacht ik wat bloed te zien bij het overgeven en de ontlasting.
De injectie tegen de pijn en misselijkheid die de dierenarts had meegegeven liet hij niet zomaar zetten (en Bruno en Dwyn hielpen ook niet echt), dus de volgende dag zieke Tuur toch maar in de auto gesleept en naar de dierenarts gebracht (hij kwijlde niet eens in de auto, zo beroerd voelde hij zich).
Diagnose: dikke darmontsteking. Antibiotica, ontstekingsremmer en alsnog de spuit waardoor hij zich wat beter zou moeten voelen.
En het heeft geholpen, hij is er weer, rebelse Tuur. Knapt zienderogen op, gelukkig.
And suddenly he was terribly ill, Tuur.
Vomiting, diarrhoea, didn't touch his food but ate lots and lots of grass, which came out again in no time.
No playing, no naughtyness, just a heap of misery, with a lot of pain. Could it be the small amount of chocolate pudding he ate? Although, he vomited before that already. Twice I thought I saw some blood in the vomit and faeces.
The vet gave me an injection to let him feel better, but he wouldn't allow me to give it to him. So the next day I dragged him into the car and drove to the clinic.
Diagnosis: large intestines inflammation. Antibiotics, inflammation inhibitor and the injection to make him feel better.
And it worked: he's back again, rebellious Tuur. Getting better visibly, fortunately.
