Aruph

Gisteren is Aruph doodgegaan.
Ineens was het genoeg. Je stond op, liep naar buiten, zocht een plekje in het bos, ging liggen en stierf.
Zo'n sterke hond. Zelf beslissen, zelf doen.

Een bewogen leven. Vrijwel altijd ziek, maar je wou leven, dus je vocht en je bleef leven.

Je had veel vrienden Aruph. Veel mensenvrienden, veel hondenvrienden.
Ik zag je bijna nooit de laatste jaren, maar als ik kwam, kwam je bij me liggen.
Bruno en Dwyn waren vriendjes, en witte Anders, je neefje, met dezelfde blik in de ogen als jij.
Zelfs kleine grote Tuur wou in het gevlei komen bij je.

Maar je eigen roedel was het belangrijkste, dat was alles voor je.
En dat was niet altijd makkelijk, met je grote vriend Oscar, die ook een sterke hond was.
Wat zijn er al veel weggevallen Aruph, en wat is dat oneerlijk. Nu jij ook nog.
Ik hoop dat je ze gevonden hebt, Iris, Bruno, Oscar, Anders, Kyra en al die anderen. Doe ze de groeten, geef ze dikke knuffels.

Lieve Aruph, het ga je goed. We missen je.