donderdag 26 november 2009

De schrik van mijn leven.....

Gisterenmiddag. Honden naar buiten gelaten, waren snel weer terug, maar wilden ook snel weer naar buiten. Op een of andere manier had ik een zesde zintuig, ik vertrouwde het niet.
Gaan kijken, nog maar 1 Saarloos, Bruno. De andere twee waren verschwunden!

Ik keek nog eens goed en schrok me een hoedje. Een oude boom aan de overkant van de Elz was omgevallen, pardoes op onze omheining, waar nu dus een prachtig groot gat in zat.
Met het onbedwingbare jachtinstinct van Dwyn en Tuur, èn het wild dat zo dichtbij is dat het bijna hun bek inspringt, werd ik toch een beetje zenuwachtig (understatement van het jaar!). Aan de alomtegenwoordige jagers dacht ik nog maar niet.

Mies gebeld (onmiddellijk thuiskomen!!!), Bruno aangelijnd, jas aan, laarzen aan en erop los, dacht ik. Gelukkig, gelukkig, gelukkig waren Dwyn en Tuur zo helemaal hoteldebotel van hun vrijheid dat ze nog dicht in de buurt rondspeelden. Of ik was er snel bij, dat kan ook.
Op mijn roepen kwamen ze onmiddellijk aangestormd. Modelhonden zijn het!
De omheining is inmiddels ook weer gerepareerd.
De schade:

Geen opmerkingen:

Een reactie posten