Marter

Nog steeds een witte wereld hier en tot gisteravond ook vorst.
Ik voer de vogeltjes, dat zijn er nogal wat, en midden op de binnenplaats bij de fontein staat een vogelhuisje. Op het voer komen echter niet alleen vogels af blijkt.

Eergisteravond, het was al donker, de buitenlampen waren aan, sloop er iets richting vogelhuisje. Het was geen eekhoorntje, daarvoor was het beestje te groot. Ik vermoed dat het een boommarter was, misschien een steenmarter.
De marter probeerde eerst tegen de paal van het vogelhuisje op te klimmen, dat lukte niet. Vervolgens sprong hij op het muurtje van de fontein, daarna dook hij in het vogelhuisje en ging heerlijk en uitgebreid zitten smikkelen. Ik begrijp nu waar de vetbollen blijven.

Bruno zag de marter als eerste en ging doodstil heel geconentreerd staan kijken. Tuur merkte de marter pas op toen hij wat meer ging bewegen en raakte heel opgewonden. Het beest heeft wel 20 minuten op zijn gemakje zitten knabbelen, schrok absoluut niet als ik op het raam tikte of het raam opendeed. Onverstoorbaar. Mooi om te zien.

En Dwyn, die had door dat er iets was buiten. Dat las ze af aan het gedrag van Bruno en Tuur. Ze stond de hele tijd naast Bruno naar buiten te kijken, alleen wel compleet de verkeerde kant op, reageerde helemaal niet op bewegingen in en om het vogelhuisje.
Ze zag niks! Normaal hoort of ruikt ze wel dat er iets is en reageert dan ook maar nu waren de honden binnen en had ze dus niets aan haar gehoor en reuk.
Dwyn zou in het donker beter moeten kunnen zien dan wanneer het licht is omdat dan de pupillen groter zijn. Nou, niet dus. Ze zag echt niks en snapte dan ook niet wat Bruno en Tuur aan het doen waren.


Ik weet nu zeker dat haar zicht echt abominabel is, ook in het donker dus.
Afgelopen zondag zijn we boven in het dorp bij het sportparkje gaan wandelen, door de velden (een keer iets anders dan het bos). Daar lag heel veel sneeuw die sterk reflecteerde want de zon scheen.

Ons Dwinneke is een haantje de voorste, wil altijd voorop lopen, anders trekt ze als een gek, aan een stuk door. Zondag niet. Ze heeft de hele wandeling precies achter Mies gelopen, in zijn spoor. Door het felle licht kon ze nauwelijks iets zien en koos de veilige weg.

Het is erg moeilijk te beoordelen hoe veel een hond met cataract (in dit geval) nog precies ziet. Het is nog veel minder dan ik dacht. Ze orienteert zich echt voornamelijk via haar gehoor en haar reuk. Die zijn zo goed ontwikkeld dat je soms niet merkt dat ze vrijwel niets meer ziet.

Geen wonder dat ze soms (in haar onzekerheid) zo erg kan schrikken dat ze fel reageert.
Het blijft een knappe meid, onze Dwyn, letterlijk en figuurlijk.