Je moet wat...

De deur vanuit de woonkamer naar het terras en de wei heeft de afgelopen maanden nogal een metamorfose ondergaan, een soort afgekloven bot zeg maar.

Tuur krijgt in principe alle deuren open, behalve als ze echt op slot zitten. Niet dat hij het dan niet meer probeert, met als gevolg dat de scharnieren van de deur (zo'n ingewikkeld draai- kiep systeem) nu echt kapot en afgebroken zijn.

De deur mag nu niet meer open tot hij gerepareerd is. Een nieuwe deur komt er pas als meneer rustiger geworden is (hopen mag altijd!).

Lastig is het natuurlijk wel. In plaats: van deur open, ga je verder buiten maar uitkuren, is het nu: riemen aan, naar buiten via de andere deur, naar de wei, poort open, honden erin, riemen af en proberen zelf weer buiten te komen en poort te sluiten zonder dat de honden het door hebben. Als ze weer naar binnen willen hetzelfde verhaal maar dan in omgekeerde volgorde.

Om het mezelf makkelijk te maken zet ik af en toe het raam open. Via de bank klimmen ze in de vensterbank en moeten dan naar beneden springen. Dwyn had het meteen door, als een hinde. Bruno moest er een tijdje over nadenken, maar als hij echt niet langer meer kan wachten danst ook hij door het raam naar de wei. Tuur wil heel graag, springt normaal uit stand gewoon op bijvoorbeeld het aanrecht, maar loopt hier ongelooflijk te schutteren. Hij kan natuurlijk niet achterblijven als hij de andere twee met speels gemak in en uit ziet gaan, dus uiteindelijk lukt het wel.

Schoner wordt het er natuurlijk allemaal niet op. Hopelijk komen ze snel de deur repareren........

Het ventje is ook nog eens aan de diarree, voor het eerst in zijn jonge leven.
Bruno eet 4 van de 5 dagen niet, het is maar goed dat hij zo'n dikke vacht heeft, en
Dwyn, afgezien van haar immer meer toenemende verlatingsangst en onzekerheid als ik ook maar 5 minuten weg ben, gaat het daar heel goed mee.

Het zal de lente wel zijn. Eindelijk lente!