Lieve pup...

Alle puppies zijn lief, daar gaat iedereen zomaar vanuit. Maar is dat ook zo? En wat is lief?

Ik kom hier op naar aanleiding van een onderwerp dat een tijdje terug op een van de fora aan de orde kwam.

Bruno, Dwyn en Anders waren echte knuffelpuppies: aaibaar, aandoenlijk, werden graag op schoot genomen en nog liever min of meer doodgeknuffeld. Lief, lief, lief. En baasje, natuurlijk ben jij de baas.

Tuurtje was (en is) anders. Zoals ik bij het voorstellen van de honden al schreef, vanaf zijn geboorte had hij duidelijk voor ogen wat hij later wilde worden: de baas!

(kijk naar dat oog!)

Natuurlijk was hij aaibaar, aandoenlijk, schattig en mooi. Maar knuffels krijgen of komen halen, daar had hij helemaal geen tijd voor. En lief? Als je het Bruno en Dwyn zou vragen zouden ze daar niet zomaar ja op antwoorden. Want het was een pestkop, zelfstandig, onafhankelijk en al helemaal niet onderdanig. Zomaar aannemen dat iemand anders dan hijzelf de baas is ging er bij Tuur niet in. Bewijs dat eerst maar eens. Ongelooflijk koppig, van jongsaf aan, en vol zelfvertrouwen.

Een hond met karakter, zo noemen ze het ook wel.
Waren de drie anderen binnen twee weken zindelijk, Tuurtje doet het nog steeds af en toe waar het hem uitkomt (gelukkig echt maar heel af en toe...).

Dus lief, nee dat zou ik niet willen zeggen. Desondanks waren we er vanaf dag 1 helemaal verliefd op, een wereldhond.

Het was en is een heel karwei, Tuurtje opvoeden, niet alleen voor mij, maar ook voor Bruno en Dwyn. Die bundelen regelmatig de krachten om het heerschap zijn plaats te wijzen: onderaan de rangorde. En zo is het ook (nog wel).

We schijnen de juiste manier gevonden te hebben, eentje die bij ons, maar ook bij Tuur past.

Zo langzamerhand plukken we de vruchten van ons onvermoeibare gezwoeg. De drie vormen een hecht roedel, ze zijn gek op elkaar. En Tuur is er achter gekomen dat knuffelen toch wel heel erg lekker is. Hij steekt zijn grote neus er graag tussen als ik Bruno en/of Dwyn knuffel en wil dan ook.

Dus inderdaad, soms en steeds vaker, is het een grote lieve knuffelbeer!

Ondeugend, eigenzinnig, koppig, oostindisch doof, slopen, graven, vliegen over tafels en stoelen, hij is en doet het allemaal nog steeds, om over zijn jachtinstinct maar te zwijgen.

Maar dat is Tuur, fratsen en capriolen horen bij hem. Hij brengt leven in de brouwerij, een hele vrolijke hond voor wie het leven een feest is. En zo hoort het ook!

Ik wacht al meer dan twee maanden op mijn nieuwe camera (een koopje en dat zal ik dus blijkbaar weten ook), dus de foto's zijn al ouder......