Slecht zicht.... Bad eyesight

Het is weer zomer. Dwyn heeft grote problemen met haar zicht. Ik moest er even aan herinnerd worden (bedankt Annelies!) dat tussen deze twee een verband bestaat. Veel licht, veel zon, kleine pupillen, stekeblind, zoiets.
It's summer again. Dwyn has big problems with her eyesight. I had to be reminded (thanks, Annelies) that those to are related. Lots of light, lots of sun, small pupils, blind as a bat, something like that.


Maar er is meer, de gedragsveranderingen gaan door en hebben toch wel verstrekkende gevolgen, ook voor ons.
But there's more, the behaviour changes go on and do have far-reaching consequences, for us also.

's Ochtends ga ik altijd eerst met Bruno en Dwyn wandelen, Tuur gaat dan in de bench. Drie tegelijk is nu eenmaal teveel als er plotseling een ree of een haas oversteekt. Daarna ga ik met Tuur. Dat kost wat voorbereiding, want Dwyn is het daar helemaal niet mee eens. Ondanks de dagelijkse routine en ondanks dat Bruno bij haar is sputtert ze steeds meer tegen, afleiden met een varkensoor is vaak niet meer voldoende. De deur naar de keuken gaat op slot, de deur naar boven naar de poezen gaat op slot, de buitendeur gaat op slot en de deur naar het toilet zet ik open. Vervolgens probeer ik weg te sluipen met Tuur. Soms hoor ik Dwyn op honderden meters afstand piepen en proberen uit te breken. Als we terug komen is ze compleet hysterisch, elke dag weer.
Early mornings I always take Bruno and Dwyn for a walk first, Tuur goes in his bench. Three dogs at the same time is to much when a deer or hare crosses our path. Then I take Tuur. This takes some preparation because Dwyn does not agree with that. Despite de daily routine and despite the fact that Bruno stays with her, she protests more fiercelyl every time, distract her with a pigs ear isnot enough anymore. I lock the kitchen door, the door upstairs to the cats, the door to the outside and I open the toilet door. Then I try to sneak away with Tuur. Sometimes, hundreds of meters away, I hear Dwyn whining and trying to break out. When we come back she is completely hysteric, day after day.

Afgelopen week zijn we een dagje met zijn allen op pad geweest in de bus. Een aantal keren zijn we gestopt om o.a. de honden wat beweging te geven. Als we de deur opendoen stort Dwyn zich naar buiten, waar ze dan volledig gedesoriënteerd op zoek gaat naar ons (we staan vlakbij). Het duurt minuten voordat ze weer rustig is. Onbekend terrein is duidelijk een beproeving voor haar.
Last week we made a daytrip in the bus, all together. A few times we stopped to walk the dogs.
At opening the door Dwyn threw herself out, completely disoriented looking for us (who stood beside her). It takes minutes before she calms down. Unknown territory obviously is an ordeal for her.

Ook in en om het huis zorgt ze er voortdurend voor dat ze weet waar ik ben (behalve als ze achter een muis, mol of iets dergelijks aan zit).Nu had ze altijd al verlatingsangst (bloed aan het plafond) maar als ze samen was met een andere hond ging het altijd wel, nu neemt die angst extreme vormen aan.
Also in and around the house she constantly makes sure that she knows where I am (except when she is busy chasing a mouse or a mole or something like that). She has always had great fear to be abandoned, this fear goes into extremes now.


Zondag heeft het hier de hele dag gestortregend. Tussen de buien door zijn we even gaan wandelen, samen met mijn zus die op bezoek was. Het bospad lag vol met plassen. Het was donker bewolkt weer, dus Dwyn was redelijk op haar gemak en liep keurig naast mijn zus. Tot het stuk met de plassen. Daar ging ze precies in het spoor van mijn zus lopen, totdat we de plassen voorbij waren. De weerspiegeling in de plassen maakte haar erg onzeker, voor de zekerheid ging ze volgen.
Sunday it rained heavily all day. Between the showers we went for a short walk, together with my sister who was visiting. The forest path was full with puddels. The weather was dark and cloudy, so Dwyn was fairly at ease and walked next to my sister. Until the puddles. There, she started walking exactly in my sisters' trail, until we passed them. The reflection in the puddles made her very unsure, to be sure she followed.


Onlangs ook hebben we de hondenwei in tweeën gedeeld, zodat wanneer er andere honden zijn, onze honden daar niet steeds mee geconfronteerd worden. Dat is een stuk rustiger voor met name Dwyn. Toen de omheining klaar was heb ik de honden naar buiten gelaten, die spurtten natuurlijk zoals gewoonlijk de wei in. Op twee meter voor de nieuwe omheining ging Dwyn vol in de remmen, toen zag (of voelde) ze hem pas.
Als er geen honden zijn, kunnen we de omheining open zetten zodat de honden de hele wei hebben. Ook die opening hebben we Dwyn moeten laten zien. Ze gaat er heel voorzichtig doorheen.

Alles wijst erop dat Dwyn straks helemaal blind zal zijn. Soms zie ik het aan de blik in haar ogen, zo'n starende blik in het niets met van die grote witte vlekken op haar ogen door de cataract. Ze draait ook steeds vaker met haar kop en/of haar oren, doet steeds meer met haar gehoor.
Recently we divided the dogmeadow into two, so that, when there are other dogs on the premises, our dogs don't have to be confronted with them all the time. For especially Dwyn this is much more peaceful. When we finished the new fence I let the dogs out, they ran as usually outside. Only two meters before the new fence Dwyn saw it, she had to brake fiercely. When there are no dogs visiting we open the new fence. This opening as well we had to show Dwyn. She is very careful going through it.
All signs point to complete blindness in the future. Sometimes I can see it in her eyes, a staring look into nothing with big white spots on her eyes from the cataract. Increasingly often she turns her head and/or her ears, using her hearing more often.




Ons Dwinneke wolvinneke, die altijd haantje de voorste wilde zijn, wordt steeds meer een volger, noodgedwongen. Ik hoop dat ze in staat is om zich daaraan aan te passen. Ze weet gelukkig dat wij alles zullen doen om haar daarbij te helpen.
Our little wolflike Dwyn, always our cock of the walk, becomes a follower more and more, out of sheer necessity. I hope she will be able to adjust to it. Luckily she knows we will do everything we can to help her with it.