Mantrailing

Wat is mantrailing?

Mantrailing is het opsporen van een specifiek vermist persoon. Dit gebeurt aan de hand van een geurartikel waar de geur van de betreffende persoon aanzit.
Op de plaats van vertrek voor de zoektocht krijgt de hond zijn tuigje aan. Het tuigje zegt hem dan dat hij aan het werk moet. Aan het tuigje zit een lange lijn van ongeveer 5 meter.
De hond ruikt aan het geurartikel (bv. een t-shirt; ongewassen natuurlijk!), krijgt zijn startcommando en gaat op pad. In tegenstelling tot onder meer lawinehonden zit een hond die mantrailt dus aan de lijn. Die lijn wordt strak gehouden.

Mensen verliezen duizenden huidschilfers per dag. Die hangen in de lucht. Afhankelijk van de sterkte van de wind verspreiden ze zich over een groter of kleiner gebied. Dit spoor volgt de hond tot hij de bewuste persoon gevonden heeft. Want daar gaan we natuurlijk van uit.

Wie doet het?

Bruno! En goed ook!

Waarom?

Met Tuur is elke dag een avontuur: wat zal hij vandaag weer eens uitvreten?
Dus dit ventje krijgt meer dan voldoende aandacht. Bovendien gaat hij minstens een keer per week naar de hondenschool.
Dwyn vraagt veel aandacht vanwege haar uitgesproken karakter. Door haar groter wordende onzekerheid vanwege haar afnemende gezichtsvermogen (wat ze compenseert door maar bij voorbaat de aanval te openen) ben ik met haar begonnen met lessen om de vertrouwensband te versterken zodat ze, als ik er bij ben, na verloop van tijd hopelijk helemaal niet meer in de stress hoeft te schieten.

Tja, en de makkelijkste schiet er dan wel eens bij in. Dus met Bruno ben ik een cursus mantrailen gaan doen. In het begin was het even wennen, maar inmiddels vindt hij het helemaal geweldig.
Als zijn stoere tuigje voor de dag komt, is hij nauwelijks nog te houden.
We oefenen in het bos, in de stad, overal eigenlijk. De baasjes van de andere cursistenhonden spelen voor vermist persoon. Als de vermiste gevonden is, is er natuurlijk wat lekkers.
En onze Bruno, vaak kieskauwende Bruno, weet niet hoe gauw hij al dat lekkers naar binnen moet schrokken! Ongelooflijk!

En het leukste, het allerleukste van alles, is dat smoeltje van Bruno tijdens en na de oefening. Hij grijnst van oor tot oor! Ik word daar toch zo gelukkig van.

Vorige week zijn we begonnen met de vervolgcursus. Als dat goed blijft gaan en Bruno blijft het leuk vinden, gaan we daarna twee wekelijkse trainingen volgen. Wie weet waar we dan uiteindelijk uitkomen! Bruno, de superspeurder!

Ik moet nog steeds een foto maken van Bruno in zijn tuigje. Zo gauw ik die heb, zal ik hem plaatsen.