Tuur!

Tuurtje wist volgens mij vanaf het moment dat hij op de wereld kwam, wie en wat hij wilde worden: de baas!

Dat hij het ooit zal worden zit er dik in, maar voorlopig staat het arme dier helemaal onder aan de ladder. En zo hoort het ook! Hij is tenslotte pas 9 maanden.

Maar echt, deze smaak hadden we nog niet, wat een dondersteen!

Thuis was hij in no time gewend, ging een beetje zijn eigen gangetje en ontdekte zo de wereld. Zijn idool was vanaf het begin onze Bruno. Langzaamaan werd hij ook aanhankelijker naar ons toe, maar Tuur is een hele zelfstandige hond.

Met al onze andere honden hebben we eigenlijk nauwelijks problemen gehad tijdens de socialisatie, dat ging eigenlijk bijna vanzelf. Natuurlijk moesten ook zij aan alles wennen, in vergelijking met Tuur echter was het achteraf een fluitje van een cent.

Nee, dan Tuur. Aan de riem lopen? Waarom? Ik kan toch best zelf bepalen waar ik heen wil! En als jij dat wil bepalen, nou dan ga ik lekker in de remmen en verroer me niet meer! Als een pup een kilo of 8 weegt gaat dat allemaal nog wel, maar zo gauw hij boven de 20 uitkomt wordt er nogal wat geeist van spieren en gewrichten.

Ik kan niet zeggen dat Tuur bang is uitgevallen of terughoudend is. In het begin schrok hij natuurlijk van alles. Hij ging dan zitten om eens goed te bestuderen wat hij nu weer tegengekomen was. De angst was snel weg, de nieuwsgierigheid overwon vrijwel altijd.

Omdat wij nogal afgelegen wonen was ik een beetje bang dat Tuurtje wel eens onze eerste terughoudende Saarloos zou kunnen worden, maar tot nu toe is die vrees gelukkig niet bewaarheid. Elke vreemde persoon wordt snuffelend begroet, elke hond kwispelend gevraagd om te spelen. En zeker als we met zijn allen zijn kan Tuur overal mee naartoe, ook naar de drukke stad met veel verkeer. Hij draait er zijn poot niet voor om!

Zelfs bij de dierenarts loopt hij inmiddels vrolijk mee naar binnen.

Alleen dat autorijden hè. Dat vindt Tuur toch wel heel vervelend. Vooral omdat hij wagenziek wordt. Zonder pilletje geeft hij over, met pilletje blijft het bij kwijlen. Het lijkt langzaamaan wat minder te worden, maar Tuurtje in de auto krijgen is en blijft een hele kunst.

De fratsen

Tureluurtje brengt leven in de brouwerij. Inmiddels is hij een stuk groter (en sterker) dan Bruno en Dwyn en daagt voortdurend uit. Ze hebben er hun poten vol aan. Iemand vertelde me laatst dat ik nu dan eindelijk een echte Saarloos had: alles slopen, alles jatten, deuren en lades openmaken, voortdurend in je gaan hangen, de ondeugd zelf! Tuur is een avonturier die de hele wereld wil ontdekken. Hoe? Met zijn tandjes natuurlijk. Die mooie, grote witte tandjes. Een prachtig gebitje heeft het ventje. Een sterk gebitje ook. Alles kan kapot, is proefondervindelijk bewezen door meneer Tuur.

De hondenschool

Om hem aan zoveel mogelijk andere honden te laten wennen gaat Tuur naar de hondenschool. Hij is daar een totaal andere hond, de rust en soevereiniteit zelf. Iedereen is weg van hem. Als we een keer niet zijn geweest, krijg ik op mijn donder, want met Tuur is de jonge honden groep een stuk rustiger en wordt er veel minder gebakkeleid. Het is geweldig om te zien!

De oefeningen doet hij op zijn Tuurs: rustig aan, ik kom wel. Rent een labrador als een gek naar zijn baasje, Tuur jogt op zijn dooie gemakje mijn richting uit. Maar hij komt wel! Voor iets lekkers doet hij dan ook vrijwel alles.

Ja, het is me er een, die Tuur.

Een hond met karakter, een eigen willetje en met een hoop spatjes.

Maar ook een waanzinnig lieve hond, een prachtexemplaar!