Nieuwjaarswens

en natuurlijk gelukkig Kerstfeest voor iedereen

Anders

Morgen, 22 december, is het al weer twee jaar geleden dat onze Anders overleed.

Hij is nu al bijna net zo lang dood als dat hij geleefd heeft.
Wat gaat de tijd toch snel...
Het was toen ook zo koud, weliswaar geen sneeuw, maar alles prachtig wit door de rijp.

Anders vond het heerlijk als het winter was. Hij zou dan ook genoten hebben van de sneeuw en net als Tuur nu het liefste buiten zijn.

Ze zijn o zo verschillend, Anders en Tuur, maar toch ook o zo hetzelfde.

Ik prijs me gelukkig dat het juist Tuur is die in Anders' plaats gekomen is.
Door hem zal ik ook Anders nooit vergeten.

Nieuw, nieuw, nieuw!

2 Hondenkussens. Vorige week zaterdag gekocht.
Niet al te duur, want je weet maar nooit.

Het eerste heeft geloof ik 2 dagen geleefd, het tweede ging er gisteren en vanmorgen aan.

De schuldige?
3 Keer raden.... alhoewel, vanmorgen had hij hulp, van Bruno.

Hebben we toch nog een beetje sneeuw hier.

3 manieren om...

.... een deur open te maken.

Bruno springt omhoog, poten op de klink, klink omlaag drukken, en ofwel de deur openduwen ofwel naar zich toetrekken, al naar gelang hoe de deur opengaat. Het gaat wel gepaard met enige krassen rondom de klink want heel precies is hij niet.

Dwyn gooit gewoon alles in de strijd omdat ze het eigenlijk niet kan. Maar als ze vindt dat ze toch echt aan de andere kant van de deur moet zijn (omdat ik daar ben bijvoorbeeld) springt ze tegen de deur, poten alle kanten op, lichaam met het volle gewicht tegen de deur aan en wie weet raakt ze dan behalve de deur en de deurstijl toevallig ook nog wel de klink op de juiste manier.
Je kunt wel raden hoe deur en deurstijl er inmiddels uitzien.

En dan Tuur. Die loopt naar de deur, pakt vrijwel geruisloos de klink in zijn bek en duwt die een klein stukje naar beneden. Voila, deur open. Subtiel, heel subtiel.

Bruno is tot nu toe de enige die ook een deur openkrijgt die hij naar zich toe moet halen. Er staat wel een stoel voor de deur naar de trap naar boven. Daar wonen de katten en die moeten zich veilig kunnen voelen.
De deur tussen de woonkamer en de keuken gaat naar de keuken toe open, helaas. Tuurtje weet dat in de keuken al het lekkers ligt inclusief de inhoud van de vuilnisbakjes achter de keukendeurtjes. Omdat hij die deur binnen twee seconden zo goed als onhoorbaar openheeft, zit deze deur nu op slot!

De schrik van mijn leven.....

Gisterenmiddag. Honden naar buiten gelaten, waren snel weer terug, maar wilden ook snel weer naar buiten. Op een of andere manier had ik een zesde zintuig, ik vertrouwde het niet.

Gaan kijken, nog maar 1 Saarloos, Bruno. De andere twee waren verschwunden!

Ik keek nog eens goed en schrok me een hoedje. Een oude boom aan de overkant van de Elz was omgevallen, pardoes op onze omheining, waar nu dus een prachtig groot gat in zat.
Met het onbedwingbare jachtinstinct van Dwyn en Tuur, èn het wild dat zo dichtbij is dat het bijna hun bek inspringt, werd ik toch een beetje zenuwachtig (understatement van het jaar!). Aan de alomtegenwoordige jagers dacht ik nog maar niet.

Mies gebeld (onmiddellijk thuiskomen!!!), Bruno aangelijnd, jas aan, laarzen aan en erop los, dacht ik. Gelukkig, gelukkig, gelukkig waren Dwyn en Tuur zo helemaal hoteldebotel van hun vrijheid dat ze nog dicht in de buurt rondspeelden. Of ik was er snel bij, dat kan ook.

Op mijn roepen kwamen ze onmiddellijk aangestormd. Modelhonden zijn het!
De omheining is inmiddels ook weer gerepareerd.

De schade:

Het Nord nest

Tien dagen voor hun eerste verjaardag hebben ze elkaar weer gezien, de pups van het Nord nest. Ze waren er allemaal: Valpar, Nahanni, Nagaya, Tessa (Ylva) en natuurlijk Tuurtje. Papa Skarv en mama Ax waren in Noorwegen gebleven. Fokker Oeyvind was er wel, en ook opa Fango en oom Akon.

Van links naar rechts op de foto: Nahanni, Valpar, Nagaya, Tuur en Tessa

Jammer genoeg kon Marijke Saarloos er niet bij zijn, omdat Duet elk moment haar pups kon krijgen. Marijke's wederhelft Gerard heeft dat gemis echter dubbel en dwars goedgemaakt. En Duetje heeft braaf gewacht tot Gerard weer heelhuids thuis was!

Een bijzonder nest, dat Nord nest. Ze hebben allemaal ontegenzeggelijk hun eigen karakter, maar ze hebben ook allemaal overduidelijk veel gemeen: de streken vooral, de onvoorstelbare koppigheid (wat een dikkoppen!!), de bovenmatige intelligentie èn de schoonheid. Wat zijn ze mooi, stuk voor stuk!

Wat ik zelf ook erg bijzonder vind, is het duidelijke verschil tussen de reuen en de teven. De teven zijn groot, maar dat valt in het niet bij die twee reuzen van reuen. Akon, toch een grote Saarloos, lijkt klein vergeleken bij Valpar en Tuur. Onze Bruno lijkt een onderdeurtje, een mini saarloos (maar natuurlijk wel de liefste en makkelijkste van allemaal!).

Alle drie de teefjes zijn prachtig slank en sierlijk met geweldig mooie kontjes. Wat heb ik daar van genoten! Dwyn heeft dus concurrentie gekregen.

En karakter, dat hebben ze ook allemaal. Tuur en Valpar hebben we maar niet bij elkaar gelaten, die zouden het liefst elkaar op het gezicht getimmerd hebben om even duidelijk te maken wie nu de baas was. Tuur was op eigen terrein, dus die was dubbel gemotiveerd, ook naar Akon en Fango toe. Tja, zoals ik bij de start van dit weblog al schreef, Tuur wist vanaf het moment dat hij geboren was wat hij wilde worden: de baas!

Van Tessa en Nahanni wisten we het al, dus ook die maar uit elkaar gehouden. Tussen Nagaya, Nahanni en Valpar (en Akon) ging het geweldig, een harmonieus span.




Nahanni, Valpar, Nagaya
En net als in Zaltbommel eind september werden Tuur en Tessa als magneten naar elkaar toe getrokken. Feest, feest en nog eens feest! Die twee liggen qua karakter ook het dichtst bij elkaar: de brutaliteit en levenslust stralen er vanaf, altijd in voor een geintje.

Tuur en Tessa









Valpar is een hele zachte aanhankelijke hond, en schuw. Maar gedurende het weekend ontdooide hij een beetje, de tweede wandeling ging stukken beter en in huis voelde hij zich zekerder en meer op zijn gemak. Dus die komt er wel.

Tuur is een harde, eigenwijze onafhankelijke hond en nergens bang voor. Vrij dus, heel vrij. (begrijp me niet verkeerd, het is een schatje!).

Nagaya, Nahanni en Tessa zijn terughoudend, de een wat meer, de ander wat minder. Tessa twijfelt erg, want die is zo nieuwsgierig dat ze soms vergeet dat ze een beetje terughoudend is. Ze werd overigens helemaal gek toen ze Oeyvind weer zag, straalde van geluk.

Nahanni en Valpar hadden erg veel steun aan elkaar, ze kennen elkaar goed, en lagen steeds kop aan kont onder tafel te slapen.

Valpar, het mooiste gangwerk van allemaal, wat kan die hond dansen, een lust voor het oog!

Valpar

Nahanni heeft een hele schrandere kop met prachtige onderzoekende ogen. Ze houdt zielsveel van Gerard (ook van Marijke waarschijnlijk maar die was er niet) en gaat toch lekker met Oeyvind of Roy en Vivi mee wandelen. Knap hoor!

En Nagayaatje, die houdt van bier! Stiekem dan. Wat wil je ook met zo'n baasje!
Ik vond Nagaya van de teefjes qua uiterlijk en karakter net iets anders dan de andere twee. Nagaya was heerlijk rustig en wat steviger (niet dik!!!!). Erg mooi (of zou dat komen omdat Tuur en zij het meest op elkaar lijken?).

Nagaya en Tuur

Het personeel van de Nord-pups (ja, het zijn wat dat betreft echt net katten) heeft geloof ik ook een leuk weekend gehad. Lekker eten, lekker drinken, veel kletsen, vooral over honden natuurlijk en lekker wandelen. Wij vonden het in ieder geval geslaagd. Het weer speelde ook redelijk mee.

Ze zeggen wel eens dat de baas de hond krijgt die hij verdient, en andersom. Als ik de Nord-pups en hun baasjes bekijk, is het volgens mij precies goed, we hebben allemaal de hond die bij ons hoort en past.
Wat zeg ik nou toch???? De grootste koppigste ezel van allemaal woont bij ons! en wij zijn toch zo meegaand!!!!

Tuur

Ook Tessa (Ylva) heeft ze uiteindelijk gevonden, haar echte baasjes. Ik ben erg blij voor haar en haar baasjes. Je ziet meteen dat het goed is.

Bedankt allemaal!

Tot slot nog dit. Naast al die grote grijze Saarlosen waren er ook nog twee kleinere bosbruine, onze Bruno en Dwyn. We hebben ze wat apart gehouden, alhoewel Bruno bijvoorbeeld geen enkel probleem had met Valpar en Valpar ook niet met hem. Op Dwyn ben ik echt trots. Als er vreemde honden op bezoek zijn wil ze nog wel eens tegen het hek of de deur omhoog vliegen, liefst er doorheen, maar dit weekend deed ze het geweldig. Ook tijdens de gezamenlijke wandeling gedroeg ze zich keurig. Ze keek wel naar Nagaya die achter haar liep, maar heeft geen enkele drang gevoeld om uit te vallen.

En uiteraard stond iedereen versteld door de begroeting die vreemden krijgen van onze wolfjes als ze bij ons binnen komen. Je wordt nog net niet opgegeten!

Foto's Christel van Landeghem, all rights reserved

Mooi hè?

Van Frank Hasenauer kreeg ik foto's toegestuurd van de Zuchtschau in Nettetal op 26 september 2009 en ons bezoek aan de wolfjes daarna.
Sommige zijn zo mooi dat ze hier een plaatsje verdienen.

Mijn gat, jouw gat, wat voor gat....

Wat schetste mijn verbazing toen ik gisteren in de namiddag Dwyn aantrof in de Elz (de beek hier) aan de andere kant van de omheining? Bruno en Tuur stonden schaapachtig te kijken hoe ze door het water naar de andere oever ging en vrolijk ronddoolde. Ik als een gek naar buiten met de riem, want er werd net op dat moment flink gejaagd en het wild vloog alle kanten op. Dwyn blijkt dan toch een model hond te zijn, op mijn roepen liep ze keurig richting bruggetje, stapte er overheen en kwam naar me toe. Alhoewel ze er nog nooit op die manier geweest was, wist ze feilloos de weg!
Toen ik de honden eenmaal binnen achter slot en grendel had, ben ik de omheining gaan controleren. Jawel hoor, er onderdoor gegraven. Een heel mooi gat. Dat de omheining niet echt Saarloosproof was wisten we wel, twee en een half jaar zonder problemen is dan eigenlijk wonderbaarlijk. Nu worden er natuurlijk rigoureuze maatregelen getroffen, jammer voor Dwyn.

En dan Bruno's gat.
Prachtig mooi gegraven, midden in de wei, dus geen reden voor zorg. En Bruno helemaal gelukkig!

Maar ja, er lopen er nog twee rond en die vinden zo'n mooi gat natuurlijk niet te versmaden. Ze gaan Bruno dan ook onmiddellijk zijn gat betwisten.

En elkaar, want, ach Bruno, dat is een watje, die duw je zo opzij. Wie van de andere twee de sterkste is, is een heel ander verhaal. Dat kost ook wat tijd, moeite en energie. Je zou niet zeggen dat Tuur minstens 10 cm groter is dan Dwyn.Nog even een felle achtervolging.....en dan weer naar Bruno en zijn gat. Nog even pesten.Uiteindelijk heeft Dwyn er genoeg van en druipt af, helemaal onder het opgeworpen zand.Tuur en Bruno vermaken zich nog even. Het is toch wel een heel mooi gat!

Heksen en Magiërs

Afgelopen zondag was het heksen- en magiërmarkt in Mayen. In de hele stad, maar vooral in de Genovevaburg kon je heksen, kollen, trollen, enge dwergen en ander ongerief tegenkomen. Een paar prachtige wolfjes mochten daar natuurlijk niet ontbreken, dus samen met Saarloosjes Bren en Dylan en hun baasjes, zijn Bruno en Tuur met mij daar een kijkje gaan nemen. Dwyn bleef thuis, wel zo rustig.
Prachtig weer, dus heel veel mensen, èn honden.
Bruno was uiteraard zijn rustige stabiele zelf, hij sjouwde ongestoord door de mensen- en heksenmenigte. Ook Dylan en Bran deden alsof ze niet anders gewend waren. Wat wil je ook, als je baasje heksengek is!
En Tuur, die vond alles prachtig. Hij ging met zijn voorpoten op de borstwering staan om alles eens goed te bekijken, vlak naast een of ander gedrocht. Dat zwaar geschminkte gedrocht werd uitgebreid besnuffeld en vervolgens helemaal niet eng bevonden. Wat de omstanders van Tuur vonden, die toch echt gigantisch was zo helemaal in de hoogte uitgestrekt, laat zich raden.
Zo'n keer of honderd zijn de honden voor husky uitgescholden, een keer voor Tsjech. Van een Saarloos had nog niemand gehoord. Dat mocht de pret natuurlijk niet drukken.

Schoonheden

Tussen al die grijze Saarlooswolfhonden op de AVLS-dag van 27 september liepen ook deze twee bosbruine, Bruno en Dwyn.
Ik zou zo verliefd op ze kunnen worden, als ik het al niet was! Wat een plaatje!

De foto kreeg ik via de mail toegestuurd. Hij is gemaakt door Eveline ter Beek. Bedankt Eveline!

Bruno en Dwyn zijn onafscheidelijk, een echt koppel. Voor Dwyn is Bruno voor altijd haar grote broer. Alhoewel ze veel sterker en pittiger is dan Bruno, zal ze zijn leiderschap nooit betwisten.
Samen voeden ze het niet meer zo kleine Tuurtje op. En dat is een heel karwei.

Overigens, de man op de foto mag er ook zijn!

Wolfhond en wolfjes

Zaterdagmiddag werd het leuk. Na de Zuchtschau gingen we op bezoek bij de wolfjes in Plantaria, Kevelaer. Die zijn nu ongeveer 5 maanden oud.
Bruno was niet zo geïnteresseerd, Dwyn mocht niet, maar Tuur had de tijd van zijn leven.
Het monster jatte zelfs het voer (konijntjes) van de kleintjes, de vreetzak. Gelukkig waren de wolfjes brutaal genoeg om het terug te jatten.

Nuka, een saarlooswolfhondteefje was er ook. Een stukje jonger, stukje kleiner en stukken minder brutaal dan Tuur. Ze werd nogal overdonderd door de wolfjes, vond het dan ook niet zo leuk:

Met dank aan Astrid, het baasje van Nuka, die de foto's gemaakt heeft (en waar dus ook het copyright ligt).

Ezel!

Iedereen vond hem prachtig, inclusief de keurmeester, op de Spezialzuchtschau in Nettetal afgelopen zaterdag.
Tuur vond het dan ook helemaal niet nodig om zich nog eens extra in te spannen en de show te stelen.
En daar sta je dan......

Het was geen angst hoor, het was gewoon onwil!
Als je zo graag wil lopen baasje, dan doe je het zelf maar. Dus geen prijs, ja die voor de koppigste ezel, dat dan weer wel.
Maar het ventje zal er toch nog een paar keer aan moeten geloven, als hij later ooit nakomelingen op de wereld wil zetten. En het baasje helaas ook...

Tschüss, liebe Martina

Und dann stand die Welt eine Weile still. Die Nachricht war erschütternd. Und nicht nur für mich: Martina ist tot.
Liebe, freundliche, empathische, unvoreingenommene, unglaublich starke, sich nimmer beschwerende Saarlooswolfhondenliebhaberin Martina. So jung noch.

Martina, ich hoffe, du fühlst dich jetzt wohl, hast keine Schmerzen mehr und bist bei deiner beliebten Tilla und deinem Clyde.
Wahrscheinlich hast du nie geahnt wie hoch ich dich geschätzt habe, für mich warst du Weltklasse.
Weiss, dass wir dich nie vergessen und zusammen (deine Saarloosfreunde) alles tun werden um Michael und deine Hunde zu helfen und unterstützen.

Jedes Mal wenn ich Tuur sehe, werde ich an dich und deine Anni denken.


Ein weiteres Licht in unserer kleinen Kapelle auf der Kolliger Mühle, wo du dich so wohl gefühlt hast, brennt jetzt, für dich.


En toen stond de wereld even stil. Het nieuws was schokkend, en niet alleen voor mij: Martina is dood.

Lieve, vriendelijke, empathische, onbevooroordeelde, ongelooflijk sterke, nooit klagende saarlooswolfhondenliefhebber Martina. Zo jong nog.
Martina, ik hoop dat je je nu goed voelt, geen pijn meer hebt en bij Tilla en Clyde bent.
Waarschijnlijk heb je je nooit gerealiseerd hoe hoog ik je acht, maar voor mij was je wereldklasse.
Weet, dat we je nooit zullen vergeten en samen (je Saarsloosvrienden) alles zullen doen om Michael en je honden te helpen en ondersteunen. Elke keer als ik Tuur zie, zal ik aan jou en je Annie denken.

Een extra kaarsje brandt nu in ons kleine kapelletje op de Kolliger Mühle, waar je je zo goed voelde, voor jou.

Getemd!

Of toch niet????

Hoogteverschil!

Bruno, 6,5 jaar en 65 cm
Tuur, bijna 10 maanden en ?cm

Klein maar fijn en groot malloot (of zoiets) zullen we maar zeggen

Mantrailing

Wat is mantrailing?

Mantrailing is het opsporen van een specifiek vermist persoon. Dit gebeurt aan de hand van een geurartikel waar de geur van de betreffende persoon aanzit.
Op de plaats van vertrek voor de zoektocht krijgt de hond zijn tuigje aan. Het tuigje zegt hem dan dat hij aan het werk moet. Aan het tuigje zit een lange lijn van ongeveer 5 meter.
De hond ruikt aan het geurartikel (bv. een t-shirt; ongewassen natuurlijk!), krijgt zijn startcommando en gaat op pad. In tegenstelling tot onder meer lawinehonden zit een hond die mantrailt dus aan de lijn. Die lijn wordt strak gehouden.

Mensen verliezen duizenden huidschilfers per dag. Die hangen in de lucht. Afhankelijk van de sterkte van de wind verspreiden ze zich over een groter of kleiner gebied. Dit spoor volgt de hond tot hij de bewuste persoon gevonden heeft. Want daar gaan we natuurlijk van uit.

Wie doet het?

Bruno! En goed ook!

Waarom?

Met Tuur is elke dag een avontuur: wat zal hij vandaag weer eens uitvreten?
Dus dit ventje krijgt meer dan voldoende aandacht. Bovendien gaat hij minstens een keer per week naar de hondenschool.
Dwyn vraagt veel aandacht vanwege haar uitgesproken karakter. Door haar groter wordende onzekerheid vanwege haar afnemende gezichtsvermogen (wat ze compenseert door maar bij voorbaat de aanval te openen) ben ik met haar begonnen met lessen om de vertrouwensband te versterken zodat ze, als ik er bij ben, na verloop van tijd hopelijk helemaal niet meer in de stress hoeft te schieten.

Tja, en de makkelijkste schiet er dan wel eens bij in. Dus met Bruno ben ik een cursus mantrailen gaan doen. In het begin was het even wennen, maar inmiddels vindt hij het helemaal geweldig.
Als zijn stoere tuigje voor de dag komt, is hij nauwelijks nog te houden.
We oefenen in het bos, in de stad, overal eigenlijk. De baasjes van de andere cursistenhonden spelen voor vermist persoon. Als de vermiste gevonden is, is er natuurlijk wat lekkers.
En onze Bruno, vaak kieskauwende Bruno, weet niet hoe gauw hij al dat lekkers naar binnen moet schrokken! Ongelooflijk!

En het leukste, het allerleukste van alles, is dat smoeltje van Bruno tijdens en na de oefening. Hij grijnst van oor tot oor! Ik word daar toch zo gelukkig van.

Vorige week zijn we begonnen met de vervolgcursus. Als dat goed blijft gaan en Bruno blijft het leuk vinden, gaan we daarna twee wekelijkse trainingen volgen. Wie weet waar we dan uiteindelijk uitkomen! Bruno, de superspeurder!

Ik moet nog steeds een foto maken van Bruno in zijn tuigje. Zo gauw ik die heb, zal ik hem plaatsen.

Gezondheid

De Saarlooswolfhond is een Nederlands ras. Een klein ras waardoor inteelt vrij veel voorkomt en helaas ook een aantal daar bijbehorende gezondheidsproblemen.

Ik wil daar verder hier niet al teveel over uitwijden, maar verwijs graag naar de site van de Algemene Vereniging voor Liefhebbers van Saarlooswolfhonden, de AVLS. Op hun site, http://www.avls.nl/ , is ongelooflijk veel informatie te vinden over het ras, de rasbeschrijving, gezondheidsproblemen, wat daar aan gedaan wordt en nog veel meer.

Hier beperk ik me tot onze honden.

Bruno

Onze Bruno is eigenlijk een kerngezonde, vrolijke hond. Hij heeft alleen een vrij grote overbijt, of anders gezegd, een te korte onderkaak.

Het probleem openbaarde zich in de 9e-10e week (met dank aan Francis). Toen we Bruno met 7,5 week gingen ophalen was er nog niets van te zien. Bruno heeft een beugeltje gehad om te proberen met name zijn hoektanden in de onderkaak, die recht omhoog groeiden, in de juiste richting te laten groeien, zodat ze zijn gehemelte niet zouden beschadigen. Dat is helaas niet gelukt, de afwijking was te groot. Vervolgens zijn de hoektanden afgeslepen. Een jaar geleden is dat bij een van de hoektanden nogmaals gebeurd, omdat die nog steeds het gehemelte raakte.

Doordat de kaken niet goed op elkaar passen verliest Bruno alle trekspelletjes en grote botten krijgt hij niet weg. Die begraaft hij liever. Een van de twee andere graaft die dan weer op en heeft een dubbel maal.

Verder heeft Bruno er helemaal geen last van.

Twee nestgenoten van Bruno hebben pra, een erfelijke oogziekte, die tot blindheid kan leiden. Bruno's ogen zijn gelukkig in orde.

Bij Bruno werd wel, tot onze grote schrik, bij een oogspiegeling hier in Duitsland zo'n twee jaar geleden, de ziekte van Pannus vastgesteld, in het Duits Schäferhundkeratitis. Gevolg daarvan zou zijn dat hij de rest van zijn leven een zonnebrilletje zou moeten dragen omdat uv-licht de ziekte verergert.

Omdat deze ziekte bij de Saarloos absoluut onbekend is, hebben we zowel in Nederland als in België zijn ogen nog eens laten testen en gelukkig werd hier de diagnose niet gedeeld. Ook bij het oogonderzoek afgelopen maand werden Bruno's ogen helemaal in orde bevonden!!

Het brilletje kan in de la blijven!

Door de vele, blijkbaar toch wel pijnlijke, bezoekjes aan de dierenarts op jonge leeftijd, gaat Bruno daar nu overigens niet graag meer heen.

Dwyn

Dwinneke wolvinneke is een mooie meid die volkomen in paniek kan raken, vooral als ze alleen gelaten wordt. Ondanks veel oefenen is het niet gelukt daar wat aan te doen. Ze is dus nooit alleen. Er is altijd een mens of hond bij haar en dan gaat het goed.

Dwyn heeft cataract, een erfelijke oogziekte, ook wel staar genoemd. Er zit een vertroebeling op de lens waardoor het zicht belemmerd wordt. Net als pra kan cataract leiden tot blindheid.
In haar linkeroog heeft Dwyn 'driehoekjescataract', rechts een cirkeltje. Op zich vreemd volgens de oogdierenarts, maar volgens haar moeten beide vormen wel aan elkaar verwant zijn.

Dwyn ziet dus slecht. De eerste 5 jaren van haar leven was de cataract bij de oogonderzoeken steeds vrij stabiel. Omdat wij de afgelopen maanden de indruk hadden dat ze weer slechter was gaan zien (hetgeen ook invloed heeft op haar gedrag), hebben we haar ogen nog een keer laten onderzoeken. Deze keer heeft de cataract zich behoorlijk uitgebreid. Afhankelijk van de lichtinval in haar ogen ziet ze nog max. 50%, altijd onscherp/vervormd vanwege de troebeling in haar ogen. Soms zal ze niks zien, met name bij heel zonnig weer als de pupillen klein zijn.

linkeroog copyright: gerlinde janssens rechteroog copyright: gerlinde janssens

Als de zon schijnt is Dwyn het liefste binnen in een vrij donkere kamer. Afgelopen zomer heeft ze tijdens wandelingen steeds achter me aan gesjokt. Nu, nu de herfst invalt en het licht veranderd is, loopt ze vaak weer als vanouds voorop.
Hopelijk wordt nu ook haar vaak extreme gedrag naar andere honden toe wat milder.

Een van haar zussen heeft ook cataract, een ander zusje was een dwerg. Gelukkig is Flitz, het derde zusje, tot nu toe helemaal gezond!
En ondanks alles is Dwyn een heerlijke hond.

Anders

Anders was een hele mooie, hele grote witte Saarlooswolfhond.

Wit is overigens geen afwijking, maar een erkende vachtkleur, naast het wolfsgrauw en bosbruin.
Op 22 december 2007 viel Anders dood naast me neer toen hij binnen wilde komen.
Autopsie wees uit dat hij was overleden aan een maagtorsie, waarbij de milt was meegedraaid en de nervus fagus -de zwervende zenuw- bekneld was geraakt. De laatste twee zorgden ervoor dat er niet eens tijd was voor de gebruikelijke symptomen bij een maagdraaiing om op te treden. De bloedcirculatie werd van het ene op het andere moment geblokkeerd en toen was het ook meteen afgelopen.

Anders was een kerngezonde hond. Hij had alle onderzoeken gehad en shows gelopen om voor de fok te worden ingezet.
De oorzaak van de maagtorsie is tot op de dag van vandaag onduidelijk. Het was een dag als elke andere.

Voor zover ik weet is Anders de eerste, en tot nu toe de enige, Saarlooswolfhond die overleed aan een maagdraaiing.

Tuur

Tuur, nu bijna 10 maanden oud, is een en al levenslust en tot nu toe kerngezond. We hopen en gaan er vanuit dat dat ook zo blijft.

We willen hem graag inzetten voor de fok om een bijdrage te leveren aan de instandhouding van het ras. Als de tijd daar is zullen we alle noodzakelijk onderzoeken laten doen om vast te kunnen stellen of hij geschikt is als dekreu.

Een test is al gedaan. Tuur blijkt drager te zijn van het gen dat dwerggroei veroorzaakt. Op zich is dat geen enkel probleem zolang hij maar niet gekoppeld wordt aan een teefje dat eveneens drager is.

Ik ben ongetwijfeld bevooroordeeld, maar Tuur is echt een pracht van een Saarloosreu die voor de fokkerij een aanwinst zou zijn.

Ik heb ruim voor de geboorte van het nest en na onderzoek van de verschillende lijnen, bewust gekozen voor een pup uit het nest van Ax en Skarv. De toekomst zal uitwijzen of ik daar goed aan heb gedaan. Maar ik heb daar alle vertrouwen in.

Tot slot


Het lijkt een drama, de gezondheid van de Saarlooswolfhond. Zo op het eerste oog ziet de toekomst er niet rooskleurig uit. Maar, er is hoop!


De laatste paar jaar is er grote aandacht voor de gezondheid bij verschillende individuele fokkers, de Nederlandse AVLS en de Duitse en Belgische rasverenigingen. Onderling wordt steeds beter samengewerkt.

Alhoewel uiterlijk en karakter van groot belang zijn, koop je daar natuurlijk helemaal niets voor als er alleen maar zieke honden gefokt worden.


De eerste resultaten zijn ook al bereikt:


Ik noemde reeds het dwerggen. Door inspanningen van de eigenaar van het dwergzusje van onze Dwyn, werd op de universiteit Utrecht het gen gevonden dat voor dwerggroei verantwoordelijk is. De honden kunnen hierop nu getest worden. Vanaf nu hoeft er dus geen enkele dwerg meer geboren te worden!


Even zo vele inspanningen van de bezitters van een Saarloos met degeneratieve myelopathie, een ongeneeslijke ziekte die langzamerhand het gehele lichaam verlamt, zorgden ervoor dat ook het verantwoordelijke gen hiervoor gevonden werd. Ook hier kan nu op worden getest, zodat ook deze ziekte zoveel mogelijk kan worden uitgebannen.


Het onderzoek naar de veroorzaker van pra, een erfelijke oogziekte van het netvlies die tot blindheid kan leiden, wordt nieuw leven ingeblazen door geld te verzamelen om dit onderzoek voort te kunnen zetten.


En dankzij dr. Gerlinde Janssens, oogdierenarts in België met een zwak voor de Saarlooswolfhond, wordt in Helsinki onderzoek opgestart naar het voorkomen van erfelijke cataract, een oogziekte van de lens, die uiteindelijk ook tot blindheid kan leiden en die niet verward moet worden met ouderdomsstaar.


Natuurlijk bezit elk levend wezen vele genen, ook vele defekte genen. De meerderheid kennen we niet. Maar datgene wat we weten, kunnen we onderzoeken en hopen dat de veroorzaker gevonden wordt. Dus we zijn op de goede weg. Met verantwoord fokken zal het ras ongetwijfeld kunnen voortbestaan, ook al weten we zeker:


fokken blijft een beetje gokken!


En Lilo, het laatst bekende geboren dwergje waarvoor de vondst van het gen net te laat kwam, is een pracht van een Saarloos in miniformaat, die dankzij de vanaf zo'n beetje haar geboorte opgestarte behandeling in Utrecht, er ook echt als een Saarloos uitziet en tot nu vrolijk door het leven gaat!