Foto's

Eindelijk......de eerste pogingen/ at last.....the first attempts

Na 2,5 maanden wachten dan toch nog, mijn nieuwe camera. Zonder eerst de gebruiksaanwijzing fatsoenlijk te lezen de eerste foto's gemaakt.

After 2,5 months I got it, my new camera. Without reading the users manaual properly I made the first pictures.

As you noticed, from now on also in english!

Lieve pup...

Alle puppies zijn lief, daar gaat iedereen zomaar vanuit. Maar is dat ook zo? En wat is lief?

Ik kom hier op naar aanleiding van een onderwerp dat een tijdje terug op een van de fora aan de orde kwam.

Bruno, Dwyn en Anders waren echte knuffelpuppies: aaibaar, aandoenlijk, werden graag op schoot genomen en nog liever min of meer doodgeknuffeld. Lief, lief, lief. En baasje, natuurlijk ben jij de baas.

Tuurtje was (en is) anders. Zoals ik bij het voorstellen van de honden al schreef, vanaf zijn geboorte had hij duidelijk voor ogen wat hij later wilde worden: de baas!

(kijk naar dat oog!)

Natuurlijk was hij aaibaar, aandoenlijk, schattig en mooi. Maar knuffels krijgen of komen halen, daar had hij helemaal geen tijd voor. En lief? Als je het Bruno en Dwyn zou vragen zouden ze daar niet zomaar ja op antwoorden. Want het was een pestkop, zelfstandig, onafhankelijk en al helemaal niet onderdanig. Zomaar aannemen dat iemand anders dan hijzelf de baas is ging er bij Tuur niet in. Bewijs dat eerst maar eens. Ongelooflijk koppig, van jongsaf aan, en vol zelfvertrouwen.

Een hond met karakter, zo noemen ze het ook wel.
Waren de drie anderen binnen twee weken zindelijk, Tuurtje doet het nog steeds af en toe waar het hem uitkomt (gelukkig echt maar heel af en toe...).

Dus lief, nee dat zou ik niet willen zeggen. Desondanks waren we er vanaf dag 1 helemaal verliefd op, een wereldhond.

Het was en is een heel karwei, Tuurtje opvoeden, niet alleen voor mij, maar ook voor Bruno en Dwyn. Die bundelen regelmatig de krachten om het heerschap zijn plaats te wijzen: onderaan de rangorde. En zo is het ook (nog wel).

We schijnen de juiste manier gevonden te hebben, eentje die bij ons, maar ook bij Tuur past.

Zo langzamerhand plukken we de vruchten van ons onvermoeibare gezwoeg. De drie vormen een hecht roedel, ze zijn gek op elkaar. En Tuur is er achter gekomen dat knuffelen toch wel heel erg lekker is. Hij steekt zijn grote neus er graag tussen als ik Bruno en/of Dwyn knuffel en wil dan ook.

Dus inderdaad, soms en steeds vaker, is het een grote lieve knuffelbeer!

Ondeugend, eigenzinnig, koppig, oostindisch doof, slopen, graven, vliegen over tafels en stoelen, hij is en doet het allemaal nog steeds, om over zijn jachtinstinct maar te zwijgen.

Maar dat is Tuur, fratsen en capriolen horen bij hem. Hij brengt leven in de brouwerij, een hele vrolijke hond voor wie het leven een feest is. En zo hoort het ook!

Ik wacht al meer dan twee maanden op mijn nieuwe camera (een koopje en dat zal ik dus blijkbaar weten ook), dus de foto's zijn al ouder......

Je moet wat...

De deur vanuit de woonkamer naar het terras en de wei heeft de afgelopen maanden nogal een metamorfose ondergaan, een soort afgekloven bot zeg maar.

Tuur krijgt in principe alle deuren open, behalve als ze echt op slot zitten. Niet dat hij het dan niet meer probeert, met als gevolg dat de scharnieren van de deur (zo'n ingewikkeld draai- kiep systeem) nu echt kapot en afgebroken zijn.

De deur mag nu niet meer open tot hij gerepareerd is. Een nieuwe deur komt er pas als meneer rustiger geworden is (hopen mag altijd!).

Lastig is het natuurlijk wel. In plaats: van deur open, ga je verder buiten maar uitkuren, is het nu: riemen aan, naar buiten via de andere deur, naar de wei, poort open, honden erin, riemen af en proberen zelf weer buiten te komen en poort te sluiten zonder dat de honden het door hebben. Als ze weer naar binnen willen hetzelfde verhaal maar dan in omgekeerde volgorde.

Om het mezelf makkelijk te maken zet ik af en toe het raam open. Via de bank klimmen ze in de vensterbank en moeten dan naar beneden springen. Dwyn had het meteen door, als een hinde. Bruno moest er een tijdje over nadenken, maar als hij echt niet langer meer kan wachten danst ook hij door het raam naar de wei. Tuur wil heel graag, springt normaal uit stand gewoon op bijvoorbeeld het aanrecht, maar loopt hier ongelooflijk te schutteren. Hij kan natuurlijk niet achterblijven als hij de andere twee met speels gemak in en uit ziet gaan, dus uiteindelijk lukt het wel.

Schoner wordt het er natuurlijk allemaal niet op. Hopelijk komen ze snel de deur repareren........

Het ventje is ook nog eens aan de diarree, voor het eerst in zijn jonge leven.
Bruno eet 4 van de 5 dagen niet, het is maar goed dat hij zo'n dikke vacht heeft, en
Dwyn, afgezien van haar immer meer toenemende verlatingsangst en onzekerheid als ik ook maar 5 minuten weg ben, gaat het daar heel goed mee.

Het zal de lente wel zijn. Eindelijk lente!

Marter

Nog steeds een witte wereld hier en tot gisteravond ook vorst.
Ik voer de vogeltjes, dat zijn er nogal wat, en midden op de binnenplaats bij de fontein staat een vogelhuisje. Op het voer komen echter niet alleen vogels af blijkt.

Eergisteravond, het was al donker, de buitenlampen waren aan, sloop er iets richting vogelhuisje. Het was geen eekhoorntje, daarvoor was het beestje te groot. Ik vermoed dat het een boommarter was, misschien een steenmarter.
De marter probeerde eerst tegen de paal van het vogelhuisje op te klimmen, dat lukte niet. Vervolgens sprong hij op het muurtje van de fontein, daarna dook hij in het vogelhuisje en ging heerlijk en uitgebreid zitten smikkelen. Ik begrijp nu waar de vetbollen blijven.

Bruno zag de marter als eerste en ging doodstil heel geconentreerd staan kijken. Tuur merkte de marter pas op toen hij wat meer ging bewegen en raakte heel opgewonden. Het beest heeft wel 20 minuten op zijn gemakje zitten knabbelen, schrok absoluut niet als ik op het raam tikte of het raam opendeed. Onverstoorbaar. Mooi om te zien.

En Dwyn, die had door dat er iets was buiten. Dat las ze af aan het gedrag van Bruno en Tuur. Ze stond de hele tijd naast Bruno naar buiten te kijken, alleen wel compleet de verkeerde kant op, reageerde helemaal niet op bewegingen in en om het vogelhuisje.
Ze zag niks! Normaal hoort of ruikt ze wel dat er iets is en reageert dan ook maar nu waren de honden binnen en had ze dus niets aan haar gehoor en reuk.
Dwyn zou in het donker beter moeten kunnen zien dan wanneer het licht is omdat dan de pupillen groter zijn. Nou, niet dus. Ze zag echt niks en snapte dan ook niet wat Bruno en Tuur aan het doen waren.


Ik weet nu zeker dat haar zicht echt abominabel is, ook in het donker dus.
Afgelopen zondag zijn we boven in het dorp bij het sportparkje gaan wandelen, door de velden (een keer iets anders dan het bos). Daar lag heel veel sneeuw die sterk reflecteerde want de zon scheen.

Ons Dwinneke is een haantje de voorste, wil altijd voorop lopen, anders trekt ze als een gek, aan een stuk door. Zondag niet. Ze heeft de hele wandeling precies achter Mies gelopen, in zijn spoor. Door het felle licht kon ze nauwelijks iets zien en koos de veilige weg.

Het is erg moeilijk te beoordelen hoe veel een hond met cataract (in dit geval) nog precies ziet. Het is nog veel minder dan ik dacht. Ze orienteert zich echt voornamelijk via haar gehoor en haar reuk. Die zijn zo goed ontwikkeld dat je soms niet merkt dat ze vrijwel niets meer ziet.

Geen wonder dat ze soms (in haar onzekerheid) zo erg kan schrikken dat ze fel reageert.
Het blijft een knappe meid, onze Dwyn, letterlijk en figuurlijk.

Winter, nog steeds

Het sneeuwt alweer een paar dagen, alles is dus nog steeds wit.

Vanmorgen eindelijk het fototoestel maar eens tevoorschijn gehaald en wat winterfoto's gemaakt.
Vooral Tuur kan er eigenlijk niet genoeg van krijgen, hij wordt er alleen maar vrolijk en ondeugend van. Dat levert hem vervolgens regelmatig terechtwijzingen op.

Ik daag uit........
en ik ben op weg.....

maar waar naartoe......

o, ja ja

dat wordt leuk..., want ik ben toch de grootste,

genoeg nu, ophouden!

Alles weer oké

Poot genezen,
wond boven het oog genezen,
auto genezen,
honden weer lekker los,
Tuur weer zijn oude ondeugende zelf,

laat de lente maar komen!