Longontsteking - pneumonia

Hij at slecht, met hele lange tanden, of helemaal niet. Maar ja, Bruno is geen geweldige eter, nooit geweest.
Hij kokhalsde regelmatig, ook snoof hij veel (reverse sneezing), maar ja, dat doen ze allemaal wel eens.
Hij was een beetje mat, en vond rebelse Tuurtje toch wel heel lastig worden. Wij beschermden hem inmiddels daartegen. Want Tuur kan een groot (letterlijk en figuurlijk) lastpak zijn.
Hij bleef verder vrolijk en ging graag mee wandelen, ontlasting was goed.
He didn't eat well, picked at his food, or ate not at all. But then, Bruno never has been a good eater.
He heaved regularly, suffered from reverse sneezing, but then, they all do sometimes.
He was a bit flat and tired, and found Tuur becoming more and more a nuisance. We protected him against that. Because Tuur can be a big (in both senses of the word) nuisance.
Apart from that he stayed good humoured and loved to go walking, stool was good.

Maar gisteren, na een bot met moeite naar binnen gewerkt te hebben (dat was raar, als hij niet wil eet hij niet, nu wel omdat hij honger had, maar wat kostte het veel moeite) en vervolgens met de bek open te gaan liggen hijgen, vertrouwde ik het echt niet meer.
Dus naar de dierenarts.
But yesterday, after having eaten a bone with difficulty (that was strange, if he doesn't want to eat he doesn't eat, now he did while he was hungry, but it wasn't easy) and after that lying panting with his mouth open, I got suspicious.
So we went to the vet.

Blijkt Bruno een zware longontsteking te hebben! Al meer dan een week!
Ik kon me wel voor mijn kop slaan, had ik toch goed gezien dat er iets niet in orde was met hem.
It turns out that Bruno has severe pneumonia! More than a week already!
I could have kicked myself, somehow I knew all along there was something wrong with him.

Hij krijgt nu antibiotica en pijnstillers, hopelijk slaat het aan.
Now he gets antibiotics and painkillers, hopefully they catch on.

Wat zijn het toch bikkels, die Saarlosen.
They are hard as a rock, those Saarloos.

Spelen, knuffelen en poseren... Play, cuddle and pose

We hebben deze week bezoek. Bezoek waar de honden onmiddellijk en onvoorwaardelijk verliefd op zijn geworden. Dit bezoek heeft dan ook een aangeboren gevoel hoe om te gaan met de verscheidenheid in karakter van de Saarlooswolfhond.
Bruno wil alleen maar in de buurt van Mandy zijn, Dwyn de hele dag geaaid en Tuur vindt die wat langere wapperende haren (langer dan die van ons) super interessant. Kun je dat eten?
We had a visitor this week. A visitor the dogs immediately and absolutely fell in love with. This visitor had an inherent felling how to treat the difference in character in the Saarlooswolfhond.
Bruno only wants to be near Mandy, Dwyn wants to be caressed all day and Tuur finds the longer blowing hair (longer than ours) very interesting.

De eerste plaatjes zijn gewoon voor de mooi (ik had een andere volgorde en verhaallijn in gedachten maar sinds mijn nieuwe pc doet dit blog niet wat ik wil..) Klik op de foto voor een vergroting.
The first pictures are just for the beauty of them (I had a different order in mind but since my new pc this blog doesn't do what I want) Click on the picture for an enlargement.

Bruno vindt de mensen interessanter dan het lekkers, in tegenstelling tot die andere twee veelvraten.

Bruno thinks people are more interesting than treats, contrary to the other two wolverines.

in vol ornaat

in best bib and tucker

Sorry, niet scherp en overbelicht.

sorry, not in focus and overexposed

ons mooie meisje

our pretty girl

Er werden de nodige knuffels uitgedeeld:
A lot of hugs were handed out:

letterlijk en figuurlijk in dit geval.

in both senss of the word in this case

Wat is ze lief!!!!

She is so sweet!!!

Meer, meer, meer..

More, more, more.

Zaterdag was het mooi weer, tijd voor een speelsessie:

Saturday the weather was nice, time to play:

Waar is mijn aap?

Where is my monkey?

Hij is toch echt van mij!

It really is mine!

Ga weg aap, dit is mijn bal!

Monkey go away, this is my ball!!

Hier was de bal nog heel....

Here the ball was still in one piece..

Tuur wil zijn speeltjes altijd graag met Bruno delen...

Tuur always likes to share his toys with Bruno...

maar verder eigenlijk met niemand!

but rather not with someone else!

weer sorry, weer onscherp, maar wel leuk.

sorry again, out of focus again, but nice.

Het zondagse uitstapje naar het Wild- und Freizeitpark Klotten was erg geslaagd. De honden hebben zich van hun beste kant laten zien: veel drukte, veel mensen, flink wat honden, een hoop herrie, geen centje pijn. Ik vraag me wel eens af of ik wel echte Saarlosen heb.....

Alleen toen een gigantische adelaar zijn vleugels spreidde en begon te schreeuwen bij het zien van de honden, moest Bruno even nadenken.

In de wolven ( 4 volwassen wolven en 7 welpen!, erg leuk) waren ze eigenlijk niet geïnteresseerd. Dwyn en Tuur hadden meer oog voor de zwijnen, ze zouden het liefst bij ze in hun gigantische verblijf gesprongen zijn.

En de bezoekers, die vonden onze honden veel interessanter dan de echte wolven.

Rare wezens, die mensen.

Our sunday daytrip to the Wild- Freizeitpark Klotten was a succes. The dogs showed their best side: a lot going on, a lot of people, several dogs, a lot of noise, no problem at all. Sometimes I ask myself if I really have real Saarlooswolfdogs....

Only when a big eagle spread his huge wings and started screaming by seeing our dogs, Bruno had to think a little.

The dogs were not at all interested in the wolves (4 adults and 7 cubs!, lovely). Dwyn and Tuur were more taken by the swines, they'd rather have jumped into their huge pen.

And the visitors, they were far more interested in our dogs than in the real wolves.

Strange creatures, people.

Slecht zicht.... Bad eyesight

Het is weer zomer. Dwyn heeft grote problemen met haar zicht. Ik moest er even aan herinnerd worden (bedankt Annelies!) dat tussen deze twee een verband bestaat. Veel licht, veel zon, kleine pupillen, stekeblind, zoiets.
It's summer again. Dwyn has big problems with her eyesight. I had to be reminded (thanks, Annelies) that those to are related. Lots of light, lots of sun, small pupils, blind as a bat, something like that.


Maar er is meer, de gedragsveranderingen gaan door en hebben toch wel verstrekkende gevolgen, ook voor ons.
But there's more, the behaviour changes go on and do have far-reaching consequences, for us also.

's Ochtends ga ik altijd eerst met Bruno en Dwyn wandelen, Tuur gaat dan in de bench. Drie tegelijk is nu eenmaal teveel als er plotseling een ree of een haas oversteekt. Daarna ga ik met Tuur. Dat kost wat voorbereiding, want Dwyn is het daar helemaal niet mee eens. Ondanks de dagelijkse routine en ondanks dat Bruno bij haar is sputtert ze steeds meer tegen, afleiden met een varkensoor is vaak niet meer voldoende. De deur naar de keuken gaat op slot, de deur naar boven naar de poezen gaat op slot, de buitendeur gaat op slot en de deur naar het toilet zet ik open. Vervolgens probeer ik weg te sluipen met Tuur. Soms hoor ik Dwyn op honderden meters afstand piepen en proberen uit te breken. Als we terug komen is ze compleet hysterisch, elke dag weer.
Early mornings I always take Bruno and Dwyn for a walk first, Tuur goes in his bench. Three dogs at the same time is to much when a deer or hare crosses our path. Then I take Tuur. This takes some preparation because Dwyn does not agree with that. Despite de daily routine and despite the fact that Bruno stays with her, she protests more fiercelyl every time, distract her with a pigs ear isnot enough anymore. I lock the kitchen door, the door upstairs to the cats, the door to the outside and I open the toilet door. Then I try to sneak away with Tuur. Sometimes, hundreds of meters away, I hear Dwyn whining and trying to break out. When we come back she is completely hysteric, day after day.

Afgelopen week zijn we een dagje met zijn allen op pad geweest in de bus. Een aantal keren zijn we gestopt om o.a. de honden wat beweging te geven. Als we de deur opendoen stort Dwyn zich naar buiten, waar ze dan volledig gedesoriënteerd op zoek gaat naar ons (we staan vlakbij). Het duurt minuten voordat ze weer rustig is. Onbekend terrein is duidelijk een beproeving voor haar.
Last week we made a daytrip in the bus, all together. A few times we stopped to walk the dogs.
At opening the door Dwyn threw herself out, completely disoriented looking for us (who stood beside her). It takes minutes before she calms down. Unknown territory obviously is an ordeal for her.

Ook in en om het huis zorgt ze er voortdurend voor dat ze weet waar ik ben (behalve als ze achter een muis, mol of iets dergelijks aan zit).Nu had ze altijd al verlatingsangst (bloed aan het plafond) maar als ze samen was met een andere hond ging het altijd wel, nu neemt die angst extreme vormen aan.
Also in and around the house she constantly makes sure that she knows where I am (except when she is busy chasing a mouse or a mole or something like that). She has always had great fear to be abandoned, this fear goes into extremes now.


Zondag heeft het hier de hele dag gestortregend. Tussen de buien door zijn we even gaan wandelen, samen met mijn zus die op bezoek was. Het bospad lag vol met plassen. Het was donker bewolkt weer, dus Dwyn was redelijk op haar gemak en liep keurig naast mijn zus. Tot het stuk met de plassen. Daar ging ze precies in het spoor van mijn zus lopen, totdat we de plassen voorbij waren. De weerspiegeling in de plassen maakte haar erg onzeker, voor de zekerheid ging ze volgen.
Sunday it rained heavily all day. Between the showers we went for a short walk, together with my sister who was visiting. The forest path was full with puddels. The weather was dark and cloudy, so Dwyn was fairly at ease and walked next to my sister. Until the puddles. There, she started walking exactly in my sisters' trail, until we passed them. The reflection in the puddles made her very unsure, to be sure she followed.


Onlangs ook hebben we de hondenwei in tweeën gedeeld, zodat wanneer er andere honden zijn, onze honden daar niet steeds mee geconfronteerd worden. Dat is een stuk rustiger voor met name Dwyn. Toen de omheining klaar was heb ik de honden naar buiten gelaten, die spurtten natuurlijk zoals gewoonlijk de wei in. Op twee meter voor de nieuwe omheining ging Dwyn vol in de remmen, toen zag (of voelde) ze hem pas.
Als er geen honden zijn, kunnen we de omheining open zetten zodat de honden de hele wei hebben. Ook die opening hebben we Dwyn moeten laten zien. Ze gaat er heel voorzichtig doorheen.

Alles wijst erop dat Dwyn straks helemaal blind zal zijn. Soms zie ik het aan de blik in haar ogen, zo'n starende blik in het niets met van die grote witte vlekken op haar ogen door de cataract. Ze draait ook steeds vaker met haar kop en/of haar oren, doet steeds meer met haar gehoor.
Recently we divided the dogmeadow into two, so that, when there are other dogs on the premises, our dogs don't have to be confronted with them all the time. For especially Dwyn this is much more peaceful. When we finished the new fence I let the dogs out, they ran as usually outside. Only two meters before the new fence Dwyn saw it, she had to brake fiercely. When there are no dogs visiting we open the new fence. This opening as well we had to show Dwyn. She is very careful going through it.
All signs point to complete blindness in the future. Sometimes I can see it in her eyes, a staring look into nothing with big white spots on her eyes from the cataract. Increasingly often she turns her head and/or her ears, using her hearing more often.




Ons Dwinneke wolvinneke, die altijd haantje de voorste wilde zijn, wordt steeds meer een volger, noodgedwongen. Ik hoop dat ze in staat is om zich daaraan aan te passen. Ze weet gelukkig dat wij alles zullen doen om haar daarbij te helpen.
Our little wolflike Dwyn, always our cock of the walk, becomes a follower more and more, out of sheer necessity. I hope she will be able to adjust to it. Luckily she knows we will do everything we can to help her with it.

Temperament en experiment

Zo zijn daar....

Bruno....

en Dwyn...

en het Loreleitje, oftewel Lodewijk, Joris, Jansen, Tureluurtje, kortom Tuur

never a dull moment zullen we maar zeggen.

Een groot verschil in temperament en vooral energie.

A big difference in temperament and especially energy.

Springen, dansen, vliegen en natuurlijk pesten zijn Tuur's grootste hobby's. Dat hij vervolgens zeer regelmatig ongenadig op zijn donder krijgt, kan dan niet uitblijven.

Jumping, dancing, flying and of course teasing are Tuur's biggest hobby's. That he, as a result of all this, very regularly gets a beating, is unavoidable.

Niet dat hij daar mee zit overigens....

Not that it bothers him....

Geen wonder dat hij op de hondenschool tegenwoordig in de Raufergruppe zit, een groep honden, reu en teef, die bij sommige soort/seksegenoten (net zo dominant en vaak ook groot) toch echt vindt dat maar meteen uitgemaakt moet worden wie nu werkelijk de baas is.
No wonder that at dogschool he is in the "Raufergruppe" (let's say the rascalgroup) at present, a group of dogs, male and female, who thinks that, with some other dogs (as dominant and often as big as they themselves are) they immediately have to determine who really is the boss.

Want, voor de duidelijkheid, Tuur kan met heel veel honden heel goed overweg, het probleem zit hem in de honden die zichzelf net zo belangrijk vinden als Tuur zichzelf vindt.

Because, to be absolutely clear, Tuur is very good with many dogs, the problems are those dogs (males) who find themselves as important as Tuur finds himself.

Bedoeling van deze groep is dat de honden leren dat ze een ander weliswaar niet hoeven te mogen, maar hem of haar dan gewoon negeren, dus accepteren.

En ik moet zeggen, ondanks dat we pas twee lessen hebben gehad, het werkt!

Voornaamste crux van dit alles: baasje blijft rustig, ontspannen en soeverein.
Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan, want honden zoals Tuur merken onmiddellijk wanneer die rust en ontspanning slechts een pose zijn...

Aim of this group is that the dogs don't have to like each other but should accept or ignore one another.

And I must say, despite the fact that we just had only two lessons, it works!

Most important of all: the owner stays calm, relaxt and sovereign.

Easy said, hard to do, then dogs like Tuur notice right away when this calmness and relaxation are just a pose...

Op de cursus wordt gewerkt met afleidingsmanoeuvres, zoals het favoriete speeltje.

Tuur houdt erg van voetballen (echt waar! nog steeds)

In class we work with diversionary tactics, such as favorite toys.

Tuur loves football/soccer (he really does! still)

Helaas werkte dat niet, vooral niet toen zijn grootste rivaal, een Akita, dacht de bal mee te moeten nemen. Maar met een paar brokjes (vreetzak!) was de situatie snel weer onder controle en konden ze elkaar weer voorbij lopen zonder ook maar een grauw of snauw of getrek aan de lijn.

Unfortunately it didn't work, especially not as his biggest rival, an Akita, thought he could take the ball. But with some treats (pig!) the situation was under control again in no time and both dogs could pass each other without any growling whatsoever or pulling at leashes.

Het experiment waar ik het in de titel over heb slaat op mijn oefenen met de nieuwe camera en telelens. Grootste probleem is de bewegende beelden scherp te krijgen. Soms is ook de kleur van de foto ineens heel anders.
Dat is op de foto's ook wel te zien.

The experiment I talk about in the titel concerns my practicing with my new camera and telephoto lens. Biggest problem is to get really sharp moving actions. Sometimes also the colour of the pictures suddenly is very different. You can see it in the pictures.

Toch Tuur?... Tuur after all?...

Dwyn was mijn hoofdverdachte, die is zo razendsnel.
Maar gisteren vond ik in Tuur's nachthok waar alleen hij eigenlijk in gaat - je moet over wat drempels heen om weer de kennel in te gaan na zo'n brute moord - nog wat delen van Bolleke's vacht. Was het dan toch Tuur? Of was het een gezamenlijke actie?

Dwyn was my prime suspect, she is so fast.
But yesterday in Tuur's pen, where only he enters - you have to cross some barriers before you go into the kennel again after such a brutal murder - I found some parts of Bolleke's fur. Was it Tuur after all? Or was it a collective action?

We hebben Bolleke in de kruidentuin begraven, verboden gebied voor de honden.
We buried Bolleke in the herb garden, forbidden territory for the dogs.

Bolleke

Ons Bolleke poesje, 11 jaar oud, dochter van Olleke, moeder van Robbie, is niet meer.
Vannacht of vanmorgen vroeg is ze ten prooi gevallen aan een stel wolfmonsters.
Ze kwam dit keer, zoals normaal wel, niet op mijn roepen.
Tenslotte toch maar, zonder dat Bolleke binnen was, de honden uit de kennel gehaald.
Na een korte begroeting liepen Dwyn en Tuur terug de kennel in, kwamen even later weer naar me toe, Dwyn met Bolleke in haar bek. Braaf legde ze Bolleke voor me neer.

Soms......... zou je ze wat, die wolfjes.

Our Bolleke cat, 11 years old, daughter of Olleke, mother of Robbie, is gone.
Last night or early this morning she got caught by a couple of wolfmonsters.
This time, like normally she did, she didn't show up after my calling her.
At last I went, without Bolleke being in the house, and got the dogs out of their kennel.
After a short hello Dwyn and Tuur went back into the kennel and showed up again a few moments later, Dwyn with Bolleke in her mouth. As a good girl she lay Bolleke at my feet.

Sometimes........ you'd wish them something, those wolves

Honderden foto's heb ik van de honden, voor foto's van Bolleke moet ik op zoek in oude albums.
I have hundreds of pictures of the dogs, for pictures of Bolleke I have to go looking in old albums.

Dag Bolleke, mooi , nieuw (er was een Bolleke 1, overreden toen haar jongen 5 dagen oud waren), lief, klein superspeels Bolleke. We zullen je missen, net zoals je moeder je zal missen.
Bye Bolleke, beautiful, new (there was a Bolleke 1, killed by a car as her children were 5 days old), dear, small, playful Bolleke. We'll miss you, as will your mama.

Een vredig tafereeltje / a peaceful scenery....

..., zo lijkt het, maar schijn bedriegt.

Dwyn was al een tijdje in haar eentje in huis. Toen ik buiten ging kijken lag Tuur plat tegen de omheining aangeplakt, half op zijn rug, doodstil en zo onzichtbaar mogelijk. Bruno lag er doodgemoedereerd voor, rustig om zich heen kijkend.
Ik vermoed dat het ging om de kippenpoot die Bruno begraven had omdat hij hem op dat moment niet hoefde. En Tuur had daar af te blijven!
..., so it seems, but apperances are deceptive. Dwyn was alone in the house, quite a while already. When I went outside to check I saw Tuur lying glued to the fence, half on his back, dead quiet en as invisible as possible. Bruno lay completely at ease in front of him, looking around.

I suspect it was all about Bruno's chickenbone that he had buried because a that moment he didn't want it. And Tuur should stay clear of it!!

Toen ik terugkwam met het fototoestel had Tuur zich inmiddels iets opgericht, maar op zijn gemak was hij duidelijk niet: gapen, bek likken, bek voortdurend open en dicht en oren op alarmfase 1.

When I came back with my camera Tuur had raised himself a little, but was clearly not at all at ease: yawning, licking his lips, constantly opening and closing his mouth, ears at alarmphase 1.

Stoer als Tuur is besloot hij uiteindelijk toch maar op te staan en zo voorzichtig mogelijk weg te sluipen met als resultaat terug naar af.

Want wat Bruno niet wil, dat gebeurt niet!

Kleine lieve allemansvriend Bruno, Tuur kruipt voor hem (om over het geslijm en vooral het geluid dat hij daarbij maakt maar te zwijgen).

Het heeft zeker een uur geduurd.

Tough as he is, Tuur at last decided to stand up and sneak away as carefully as possible, with as a result back to the beginning.

For, what Bruno doesn't what, doesn't happen!

Small, sweet, everybody's friend Bruno, Tuur crawls for him (to say the least about his sucking up to him and the noises he makes while doing it).

It lasted at least an hour.

Ik hoop dat een en ander op de foto's goed te zien is, ook al zijn ze verkleind.

I hope the pictures show what I meant to demonstrate, even though they are reduced in size.