Wolfhond en wolfjes

Zaterdagmiddag werd het leuk. Na de Zuchtschau gingen we op bezoek bij de wolfjes in Plantaria, Kevelaer. Die zijn nu ongeveer 5 maanden oud.
Bruno was niet zo geïnteresseerd, Dwyn mocht niet, maar Tuur had de tijd van zijn leven.
Het monster jatte zelfs het voer (konijntjes) van de kleintjes, de vreetzak. Gelukkig waren de wolfjes brutaal genoeg om het terug te jatten.

Nuka, een saarlooswolfhondteefje was er ook. Een stukje jonger, stukje kleiner en stukken minder brutaal dan Tuur. Ze werd nogal overdonderd door de wolfjes, vond het dan ook niet zo leuk:

Met dank aan Astrid, het baasje van Nuka, die de foto's gemaakt heeft (en waar dus ook het copyright ligt).

Ezel!

Iedereen vond hem prachtig, inclusief de keurmeester, op de Spezialzuchtschau in Nettetal afgelopen zaterdag.
Tuur vond het dan ook helemaal niet nodig om zich nog eens extra in te spannen en de show te stelen.
En daar sta je dan......

Het was geen angst hoor, het was gewoon onwil!
Als je zo graag wil lopen baasje, dan doe je het zelf maar. Dus geen prijs, ja die voor de koppigste ezel, dat dan weer wel.
Maar het ventje zal er toch nog een paar keer aan moeten geloven, als hij later ooit nakomelingen op de wereld wil zetten. En het baasje helaas ook...

Tschüss, liebe Martina

Und dann stand die Welt eine Weile still. Die Nachricht war erschütternd. Und nicht nur für mich: Martina ist tot.
Liebe, freundliche, empathische, unvoreingenommene, unglaublich starke, sich nimmer beschwerende Saarlooswolfhondenliebhaberin Martina. So jung noch.

Martina, ich hoffe, du fühlst dich jetzt wohl, hast keine Schmerzen mehr und bist bei deiner beliebten Tilla und deinem Clyde.
Wahrscheinlich hast du nie geahnt wie hoch ich dich geschätzt habe, für mich warst du Weltklasse.
Weiss, dass wir dich nie vergessen und zusammen (deine Saarloosfreunde) alles tun werden um Michael und deine Hunde zu helfen und unterstützen.

Jedes Mal wenn ich Tuur sehe, werde ich an dich und deine Anni denken.


Ein weiteres Licht in unserer kleinen Kapelle auf der Kolliger Mühle, wo du dich so wohl gefühlt hast, brennt jetzt, für dich.


En toen stond de wereld even stil. Het nieuws was schokkend, en niet alleen voor mij: Martina is dood.

Lieve, vriendelijke, empathische, onbevooroordeelde, ongelooflijk sterke, nooit klagende saarlooswolfhondenliefhebber Martina. Zo jong nog.
Martina, ik hoop dat je je nu goed voelt, geen pijn meer hebt en bij Tilla en Clyde bent.
Waarschijnlijk heb je je nooit gerealiseerd hoe hoog ik je acht, maar voor mij was je wereldklasse.
Weet, dat we je nooit zullen vergeten en samen (je Saarsloosvrienden) alles zullen doen om Michael en je honden te helpen en ondersteunen. Elke keer als ik Tuur zie, zal ik aan jou en je Annie denken.

Een extra kaarsje brandt nu in ons kleine kapelletje op de Kolliger Mühle, waar je je zo goed voelde, voor jou.

Getemd!

Of toch niet????

Hoogteverschil!

Bruno, 6,5 jaar en 65 cm
Tuur, bijna 10 maanden en ?cm

Klein maar fijn en groot malloot (of zoiets) zullen we maar zeggen

Mantrailing

Wat is mantrailing?

Mantrailing is het opsporen van een specifiek vermist persoon. Dit gebeurt aan de hand van een geurartikel waar de geur van de betreffende persoon aanzit.
Op de plaats van vertrek voor de zoektocht krijgt de hond zijn tuigje aan. Het tuigje zegt hem dan dat hij aan het werk moet. Aan het tuigje zit een lange lijn van ongeveer 5 meter.
De hond ruikt aan het geurartikel (bv. een t-shirt; ongewassen natuurlijk!), krijgt zijn startcommando en gaat op pad. In tegenstelling tot onder meer lawinehonden zit een hond die mantrailt dus aan de lijn. Die lijn wordt strak gehouden.

Mensen verliezen duizenden huidschilfers per dag. Die hangen in de lucht. Afhankelijk van de sterkte van de wind verspreiden ze zich over een groter of kleiner gebied. Dit spoor volgt de hond tot hij de bewuste persoon gevonden heeft. Want daar gaan we natuurlijk van uit.

Wie doet het?

Bruno! En goed ook!

Waarom?

Met Tuur is elke dag een avontuur: wat zal hij vandaag weer eens uitvreten?
Dus dit ventje krijgt meer dan voldoende aandacht. Bovendien gaat hij minstens een keer per week naar de hondenschool.
Dwyn vraagt veel aandacht vanwege haar uitgesproken karakter. Door haar groter wordende onzekerheid vanwege haar afnemende gezichtsvermogen (wat ze compenseert door maar bij voorbaat de aanval te openen) ben ik met haar begonnen met lessen om de vertrouwensband te versterken zodat ze, als ik er bij ben, na verloop van tijd hopelijk helemaal niet meer in de stress hoeft te schieten.

Tja, en de makkelijkste schiet er dan wel eens bij in. Dus met Bruno ben ik een cursus mantrailen gaan doen. In het begin was het even wennen, maar inmiddels vindt hij het helemaal geweldig.
Als zijn stoere tuigje voor de dag komt, is hij nauwelijks nog te houden.
We oefenen in het bos, in de stad, overal eigenlijk. De baasjes van de andere cursistenhonden spelen voor vermist persoon. Als de vermiste gevonden is, is er natuurlijk wat lekkers.
En onze Bruno, vaak kieskauwende Bruno, weet niet hoe gauw hij al dat lekkers naar binnen moet schrokken! Ongelooflijk!

En het leukste, het allerleukste van alles, is dat smoeltje van Bruno tijdens en na de oefening. Hij grijnst van oor tot oor! Ik word daar toch zo gelukkig van.

Vorige week zijn we begonnen met de vervolgcursus. Als dat goed blijft gaan en Bruno blijft het leuk vinden, gaan we daarna twee wekelijkse trainingen volgen. Wie weet waar we dan uiteindelijk uitkomen! Bruno, de superspeurder!

Ik moet nog steeds een foto maken van Bruno in zijn tuigje. Zo gauw ik die heb, zal ik hem plaatsen.

Gezondheid

De Saarlooswolfhond is een Nederlands ras. Een klein ras waardoor inteelt vrij veel voorkomt en helaas ook een aantal daar bijbehorende gezondheidsproblemen.

Ik wil daar verder hier niet al teveel over uitwijden, maar verwijs graag naar de site van de Algemene Vereniging voor Liefhebbers van Saarlooswolfhonden, de AVLS. Op hun site, http://www.avls.nl/ , is ongelooflijk veel informatie te vinden over het ras, de rasbeschrijving, gezondheidsproblemen, wat daar aan gedaan wordt en nog veel meer.

Hier beperk ik me tot onze honden.

Bruno

Onze Bruno is eigenlijk een kerngezonde, vrolijke hond. Hij heeft alleen een vrij grote overbijt, of anders gezegd, een te korte onderkaak.

Het probleem openbaarde zich in de 9e-10e week (met dank aan Francis). Toen we Bruno met 7,5 week gingen ophalen was er nog niets van te zien. Bruno heeft een beugeltje gehad om te proberen met name zijn hoektanden in de onderkaak, die recht omhoog groeiden, in de juiste richting te laten groeien, zodat ze zijn gehemelte niet zouden beschadigen. Dat is helaas niet gelukt, de afwijking was te groot. Vervolgens zijn de hoektanden afgeslepen. Een jaar geleden is dat bij een van de hoektanden nogmaals gebeurd, omdat die nog steeds het gehemelte raakte.

Doordat de kaken niet goed op elkaar passen verliest Bruno alle trekspelletjes en grote botten krijgt hij niet weg. Die begraaft hij liever. Een van de twee andere graaft die dan weer op en heeft een dubbel maal.

Verder heeft Bruno er helemaal geen last van.

Twee nestgenoten van Bruno hebben pra, een erfelijke oogziekte, die tot blindheid kan leiden. Bruno's ogen zijn gelukkig in orde.

Bij Bruno werd wel, tot onze grote schrik, bij een oogspiegeling hier in Duitsland zo'n twee jaar geleden, de ziekte van Pannus vastgesteld, in het Duits Schäferhundkeratitis. Gevolg daarvan zou zijn dat hij de rest van zijn leven een zonnebrilletje zou moeten dragen omdat uv-licht de ziekte verergert.

Omdat deze ziekte bij de Saarloos absoluut onbekend is, hebben we zowel in Nederland als in België zijn ogen nog eens laten testen en gelukkig werd hier de diagnose niet gedeeld. Ook bij het oogonderzoek afgelopen maand werden Bruno's ogen helemaal in orde bevonden!!

Het brilletje kan in de la blijven!

Door de vele, blijkbaar toch wel pijnlijke, bezoekjes aan de dierenarts op jonge leeftijd, gaat Bruno daar nu overigens niet graag meer heen.

Dwyn

Dwinneke wolvinneke is een mooie meid die volkomen in paniek kan raken, vooral als ze alleen gelaten wordt. Ondanks veel oefenen is het niet gelukt daar wat aan te doen. Ze is dus nooit alleen. Er is altijd een mens of hond bij haar en dan gaat het goed.

Dwyn heeft cataract, een erfelijke oogziekte, ook wel staar genoemd. Er zit een vertroebeling op de lens waardoor het zicht belemmerd wordt. Net als pra kan cataract leiden tot blindheid.
In haar linkeroog heeft Dwyn 'driehoekjescataract', rechts een cirkeltje. Op zich vreemd volgens de oogdierenarts, maar volgens haar moeten beide vormen wel aan elkaar verwant zijn.

Dwyn ziet dus slecht. De eerste 5 jaren van haar leven was de cataract bij de oogonderzoeken steeds vrij stabiel. Omdat wij de afgelopen maanden de indruk hadden dat ze weer slechter was gaan zien (hetgeen ook invloed heeft op haar gedrag), hebben we haar ogen nog een keer laten onderzoeken. Deze keer heeft de cataract zich behoorlijk uitgebreid. Afhankelijk van de lichtinval in haar ogen ziet ze nog max. 50%, altijd onscherp/vervormd vanwege de troebeling in haar ogen. Soms zal ze niks zien, met name bij heel zonnig weer als de pupillen klein zijn.

linkeroog copyright: gerlinde janssens rechteroog copyright: gerlinde janssens

Als de zon schijnt is Dwyn het liefste binnen in een vrij donkere kamer. Afgelopen zomer heeft ze tijdens wandelingen steeds achter me aan gesjokt. Nu, nu de herfst invalt en het licht veranderd is, loopt ze vaak weer als vanouds voorop.
Hopelijk wordt nu ook haar vaak extreme gedrag naar andere honden toe wat milder.

Een van haar zussen heeft ook cataract, een ander zusje was een dwerg. Gelukkig is Flitz, het derde zusje, tot nu toe helemaal gezond!
En ondanks alles is Dwyn een heerlijke hond.

Anders

Anders was een hele mooie, hele grote witte Saarlooswolfhond.

Wit is overigens geen afwijking, maar een erkende vachtkleur, naast het wolfsgrauw en bosbruin.
Op 22 december 2007 viel Anders dood naast me neer toen hij binnen wilde komen.
Autopsie wees uit dat hij was overleden aan een maagtorsie, waarbij de milt was meegedraaid en de nervus fagus -de zwervende zenuw- bekneld was geraakt. De laatste twee zorgden ervoor dat er niet eens tijd was voor de gebruikelijke symptomen bij een maagdraaiing om op te treden. De bloedcirculatie werd van het ene op het andere moment geblokkeerd en toen was het ook meteen afgelopen.

Anders was een kerngezonde hond. Hij had alle onderzoeken gehad en shows gelopen om voor de fok te worden ingezet.
De oorzaak van de maagtorsie is tot op de dag van vandaag onduidelijk. Het was een dag als elke andere.

Voor zover ik weet is Anders de eerste, en tot nu toe de enige, Saarlooswolfhond die overleed aan een maagdraaiing.

Tuur

Tuur, nu bijna 10 maanden oud, is een en al levenslust en tot nu toe kerngezond. We hopen en gaan er vanuit dat dat ook zo blijft.

We willen hem graag inzetten voor de fok om een bijdrage te leveren aan de instandhouding van het ras. Als de tijd daar is zullen we alle noodzakelijk onderzoeken laten doen om vast te kunnen stellen of hij geschikt is als dekreu.

Een test is al gedaan. Tuur blijkt drager te zijn van het gen dat dwerggroei veroorzaakt. Op zich is dat geen enkel probleem zolang hij maar niet gekoppeld wordt aan een teefje dat eveneens drager is.

Ik ben ongetwijfeld bevooroordeeld, maar Tuur is echt een pracht van een Saarloosreu die voor de fokkerij een aanwinst zou zijn.

Ik heb ruim voor de geboorte van het nest en na onderzoek van de verschillende lijnen, bewust gekozen voor een pup uit het nest van Ax en Skarv. De toekomst zal uitwijzen of ik daar goed aan heb gedaan. Maar ik heb daar alle vertrouwen in.

Tot slot


Het lijkt een drama, de gezondheid van de Saarlooswolfhond. Zo op het eerste oog ziet de toekomst er niet rooskleurig uit. Maar, er is hoop!


De laatste paar jaar is er grote aandacht voor de gezondheid bij verschillende individuele fokkers, de Nederlandse AVLS en de Duitse en Belgische rasverenigingen. Onderling wordt steeds beter samengewerkt.

Alhoewel uiterlijk en karakter van groot belang zijn, koop je daar natuurlijk helemaal niets voor als er alleen maar zieke honden gefokt worden.


De eerste resultaten zijn ook al bereikt:


Ik noemde reeds het dwerggen. Door inspanningen van de eigenaar van het dwergzusje van onze Dwyn, werd op de universiteit Utrecht het gen gevonden dat voor dwerggroei verantwoordelijk is. De honden kunnen hierop nu getest worden. Vanaf nu hoeft er dus geen enkele dwerg meer geboren te worden!


Even zo vele inspanningen van de bezitters van een Saarloos met degeneratieve myelopathie, een ongeneeslijke ziekte die langzamerhand het gehele lichaam verlamt, zorgden ervoor dat ook het verantwoordelijke gen hiervoor gevonden werd. Ook hier kan nu op worden getest, zodat ook deze ziekte zoveel mogelijk kan worden uitgebannen.


Het onderzoek naar de veroorzaker van pra, een erfelijke oogziekte van het netvlies die tot blindheid kan leiden, wordt nieuw leven ingeblazen door geld te verzamelen om dit onderzoek voort te kunnen zetten.


En dankzij dr. Gerlinde Janssens, oogdierenarts in België met een zwak voor de Saarlooswolfhond, wordt in Helsinki onderzoek opgestart naar het voorkomen van erfelijke cataract, een oogziekte van de lens, die uiteindelijk ook tot blindheid kan leiden en die niet verward moet worden met ouderdomsstaar.


Natuurlijk bezit elk levend wezen vele genen, ook vele defekte genen. De meerderheid kennen we niet. Maar datgene wat we weten, kunnen we onderzoeken en hopen dat de veroorzaker gevonden wordt. Dus we zijn op de goede weg. Met verantwoord fokken zal het ras ongetwijfeld kunnen voortbestaan, ook al weten we zeker:


fokken blijft een beetje gokken!


En Lilo, het laatst bekende geboren dwergje waarvoor de vondst van het gen net te laat kwam, is een pracht van een Saarloos in miniformaat, die dankzij de vanaf zo'n beetje haar geboorte opgestarte behandeling in Utrecht, er ook echt als een Saarloos uitziet en tot nu vrolijk door het leven gaat!