Never a dull moment....

Heb je net het geklungel gehad om Dwyn d'r geopereerde poot droog te houden met dit sneeuw/ijzelweer, loopt Tuur een grote Berner Sennen tegen het lijf die hem helemaaaaal niet aardig vond.
Gevolg: een paar gaten boven zijn linkeroog, die de dag na het voorval toch wat dieper bleken dan aanvankelijk gedacht. Tuur voelde zich ook niet echt happy met zijn dikke etterende wondjes.

Dus even naar de dierenarts. Nou ja even... Het was spekglad en mijn altijd betrouwbare stoere Volvo vierwielaandrijving kwam de heuvel naar het dorp niet op.
Auto laten staan, Tuur eruit gelaten, naar het dorp gewandeld en hulptroepen ingeschakeld. Hulptroepen plus tractor naar beneden het dal in en mijn auto opgehaald. Die vervolgens niet meer wilde starten.
Uiteindelijk zijn we toch bij de dierenarts beland. Wond gespoeld en gedesinfecteerd, nietjes erin en met pijnstillers en antibiotica naar huis.

Leed geleden denk je dan. Vlak een Saarloos echter niet uit. Bruno en Dwyn werden als bijen op honing naar de wond van Tuur toegetrokken en kunnen er niet vanaf blijven. Dus ligt alles al een klein weekje vast aan tafelpoot en verwarming. Omdat Tuurtje zelf met zijn poot voortdurend over de wond heen wrijft, gaat die elke keer weer open. Dat schiet niet op. Nu draagt Tuur een moon collar, zo'n zwemband om zijn nek. Gisteren konden we zonder al teveel problemen de heuvel weer op, dus de wond laten controleren en spoelen.

Leuk is het allemaal niet, maar ik hoop dat de wond nu toch heel snel dichtgaat, zodat ze weer heerlijk los rond kunnen dartelen alle drie. Volgens de dierenarts ziet het er naar omstandigheden goed uit.

En mijn auto, daarvan blijkt de vierwielaandrijving kapot. Wordt volgende week gerepareerd.

Nagels, verharen en weer een omgevallen boom

Dwyn heeft een scheefgroeiende nagel aan haar linkervoorpoot, heel erg scheef, heel erg irritant. Vorig jaar is de nagel verwijderd, maar natuurlijk gewoon weer aangegroeid. En nu was hij weer ingescheurd. Behoorlijk pijnlijk, en lastig.
Dus tussen Kerst en Oud&Nieuw is Dwyn geopereerd om ervoor te zorgen dat die nagel nooit meer aangroeit. Geen grote operatie, wel volledige narcose en een flinke herstelperiode daarna. Haar poot zit in het verband, dat om de paar dagen verwisseld moet worden. Omdat het de nagel is, zal haar poot nog lange tijd pijnlijk zijn.

Haar rechterpoot was geschoren voor het infuus. Op iets heeft ze allergisch gereageerd, hele poot rood. En maar likken als gevolg daarvan. Nu zit ook haar rechterpoot in het verband, nou ja, het been. Ziet er stoer uit zo, maar met die kou, sneeuw en nattigheid buiten hebben verband en Dwyn toch heel wat te verduren.

De eerste nachten heeft Dwyn alleen binnen geslapen en een van ons ernaast op de bank, want het Dwinneke kan echt niet helemaal alleen zijn. Tuur vond het verband erg interessant, vandaar. En hij moest er wel vanaf blijven.

Om onszelf toch ook een goede nachtrust te gunnen hebben we uiteindelijk ook Bruno en Tuur 's nachts in huis laten slapen (Tuur in de bench). En nu denkt Tuur dat het voorjaar is! Hij verhaart als een gek, de vlokken vliegen in het rond. Hij heeft echt een waanzinnige wintervacht.
Het valt niet mee voor Tuurtje, want hij is eigenlijk het liefste buiten. Het kan hem niet koud genoeg zijn en sneeuw, laat maar komen!! Dat wij binnenkort misschien wel ingesneeuwd raken deert hem niet. Lang leve de winter!
Dus Tuur is veel buiten, ik laat hem maar zijn gang gaan. Tot afgelopen maandag, Mies was net na twee weken vakantie weer richting Nederland. Ik zag en hoorde toch wel erg weinig. Maar het is een braaf ventje dus op mijn roepen kwam hij aangesneld: van de overkant van de Elz, buiten de omheining dus. Hoe komt hij daar nu weer, dacht ik nog. Tot ik poolshoogte ging nemen en ja hoor, weer een boom van de overkant van het riviertje omgekieperd, op onze omheining. Een grote gezonde beuk deze keer, zo'n 20-25 meter hoog schat ik. De omheining kon dat natuurlijk niet aan, over een lengte van zo'n 15 meter was die verdwenen.
De derde boom in een paar weken tijd. Met Kerstmis lag er ook ineens een over het bospad.

Hoe dat kan? Het is hier nogal heuvelachtig en rotsachtig, op sommige stukjes vrij steil. Er groeien overal bomen, maar ze hebben allemaal vrij korte wortels. Blijkbaar kan een zuchtje wind of een pakje sneeuw op de takken een boom zomaar doen omvallen.

De beuk ligt inmiddels in vol ornaat in de wei, dat was nog een heel karwei. Hulptroepen uit het dorp kwamen gelukkig vlot. De omheining is voorlopig provisorisch weer dicht. Gelukkig maar, want met een Dwyn die niet ver kan en mag lopen en buiten ons perceel overal glibberige paden en wegen en het wild op een paar meter afstand, is uitlaten een uitdaging op zich. En een omheinde wei dus heel erg broodnodig.

Jazeker, ook het nieuwe jaar zit weer vol verrassingen!

Nieuwjaarswens

en natuurlijk gelukkig Kerstfeest voor iedereen

Anders

Morgen, 22 december, is het al weer twee jaar geleden dat onze Anders overleed.

Hij is nu al bijna net zo lang dood als dat hij geleefd heeft.
Wat gaat de tijd toch snel...
Het was toen ook zo koud, weliswaar geen sneeuw, maar alles prachtig wit door de rijp.

Anders vond het heerlijk als het winter was. Hij zou dan ook genoten hebben van de sneeuw en net als Tuur nu het liefste buiten zijn.

Ze zijn o zo verschillend, Anders en Tuur, maar toch ook o zo hetzelfde.

Ik prijs me gelukkig dat het juist Tuur is die in Anders' plaats gekomen is.
Door hem zal ik ook Anders nooit vergeten.

Nieuw, nieuw, nieuw!

2 Hondenkussens. Vorige week zaterdag gekocht.
Niet al te duur, want je weet maar nooit.

Het eerste heeft geloof ik 2 dagen geleefd, het tweede ging er gisteren en vanmorgen aan.

De schuldige?
3 Keer raden.... alhoewel, vanmorgen had hij hulp, van Bruno.

Hebben we toch nog een beetje sneeuw hier.

3 manieren om...

.... een deur open te maken.

Bruno springt omhoog, poten op de klink, klink omlaag drukken, en ofwel de deur openduwen ofwel naar zich toetrekken, al naar gelang hoe de deur opengaat. Het gaat wel gepaard met enige krassen rondom de klink want heel precies is hij niet.

Dwyn gooit gewoon alles in de strijd omdat ze het eigenlijk niet kan. Maar als ze vindt dat ze toch echt aan de andere kant van de deur moet zijn (omdat ik daar ben bijvoorbeeld) springt ze tegen de deur, poten alle kanten op, lichaam met het volle gewicht tegen de deur aan en wie weet raakt ze dan behalve de deur en de deurstijl toevallig ook nog wel de klink op de juiste manier.
Je kunt wel raden hoe deur en deurstijl er inmiddels uitzien.

En dan Tuur. Die loopt naar de deur, pakt vrijwel geruisloos de klink in zijn bek en duwt die een klein stukje naar beneden. Voila, deur open. Subtiel, heel subtiel.

Bruno is tot nu toe de enige die ook een deur openkrijgt die hij naar zich toe moet halen. Er staat wel een stoel voor de deur naar de trap naar boven. Daar wonen de katten en die moeten zich veilig kunnen voelen.
De deur tussen de woonkamer en de keuken gaat naar de keuken toe open, helaas. Tuurtje weet dat in de keuken al het lekkers ligt inclusief de inhoud van de vuilnisbakjes achter de keukendeurtjes. Omdat hij die deur binnen twee seconden zo goed als onhoorbaar openheeft, zit deze deur nu op slot!

De schrik van mijn leven.....

Gisterenmiddag. Honden naar buiten gelaten, waren snel weer terug, maar wilden ook snel weer naar buiten. Op een of andere manier had ik een zesde zintuig, ik vertrouwde het niet.

Gaan kijken, nog maar 1 Saarloos, Bruno. De andere twee waren verschwunden!

Ik keek nog eens goed en schrok me een hoedje. Een oude boom aan de overkant van de Elz was omgevallen, pardoes op onze omheining, waar nu dus een prachtig groot gat in zat.
Met het onbedwingbare jachtinstinct van Dwyn en Tuur, èn het wild dat zo dichtbij is dat het bijna hun bek inspringt, werd ik toch een beetje zenuwachtig (understatement van het jaar!). Aan de alomtegenwoordige jagers dacht ik nog maar niet.

Mies gebeld (onmiddellijk thuiskomen!!!), Bruno aangelijnd, jas aan, laarzen aan en erop los, dacht ik. Gelukkig, gelukkig, gelukkig waren Dwyn en Tuur zo helemaal hoteldebotel van hun vrijheid dat ze nog dicht in de buurt rondspeelden. Of ik was er snel bij, dat kan ook.

Op mijn roepen kwamen ze onmiddellijk aangestormd. Modelhonden zijn het!
De omheining is inmiddels ook weer gerepareerd.

De schade: