Ziek.... Ill.....

En ineens was hij doodziek, Tuur.

Overgeven, diarree, kilo's gras eten die er net zo hard weer uitkwamen en gewoon eten laten staan (nog nooit gebeurd).

Niks ravotten, ondeugend zijn, spelen en vliegen, een zielig hoopje ellende was het, dat duidelijk veel pijn had. Zou het de chocoladepudding zijn waarvan hij tijdens de barbecue een heel klein beetje had gegeten? Alhoewel, daarvoor had hij ook al alles uitgekotst. Twee keer dacht ik wat bloed te zien bij het overgeven en de ontlasting.

De injectie tegen de pijn en misselijkheid die de dierenarts had meegegeven liet hij niet zomaar zetten (en Bruno en Dwyn hielpen ook niet echt), dus de volgende dag zieke Tuur toch maar in de auto gesleept en naar de dierenarts gebracht (hij kwijlde niet eens in de auto, zo beroerd voelde hij zich).

Diagnose: dikke darmontsteking. Antibiotica, ontstekingsremmer en alsnog de spuit waardoor hij zich wat beter zou moeten voelen.

En het heeft geholpen, hij is er weer, rebelse Tuur. Knapt zienderogen op, gelukkig.

And suddenly he was terribly ill, Tuur.

Vomiting, diarrhoea, didn't touch his food but ate lots and lots of grass, which came out again in no time.

No playing, no naughtyness, just a heap of misery, with a lot of pain. Could it be the small amount of chocolate pudding he ate? Although, he vomited before that already. Twice I thought I saw some blood in the vomit and faeces.

The vet gave me an injection to let him feel better, but he wouldn't allow me to give it to him. So the next day I dragged him into the car and drove to the clinic.

Diagnosis: large intestines inflammation. Antibiotics, inflammation inhibitor and the injection to make him feel better.

And it worked: he's back again, rebellious Tuur. Getting better visibly, fortunately.

Over bussen en bronnen....

Eindelijk is hij klaar, de nieuwe hondenlimousine, met speciaal vervaardigd hondenrek, verhoogd laadvloertje (zodat Dwyn met haar blinde oogjes toch naar buiten kan kijken) en aluminium traanplaat aan de binnenkant van de achterdeuren (Tuur-proof). Tuur hoeft nu niet meer op de achterbank, met alle voordelen van dien: we rijden niet meer rond in een harige volgekwijlde vuilniswagen (hopelijk), we kunnen met goed fatsoen passagiers meenemen, evenals bagage e.d. zodat we wie weet nog eens op vakantie kunnen.

Vierwiel aangedreven, met de afgelopen winter in het achterhoofd.

Het is natuurlijk even wennen, vooral voor het nog steeds wagenzieke Tuurtje, maar ze hebben er wel ook een mooi opstapje bij gekregen! En Bruno blijkt, net als ik, de ouwe trouwe Volvo moeilijk te kunnen missen. Maar ja, moet Volvo maar busjes maken....

At last it's finished, the new doglimousine, with especially made dograck, elevated floor (so Dwyn will be able to look out the window) and strenghtened doors (Tuur-proof). Tuur doesn't have to sit on the backseat anymore, so maybe we don't have to drive in a very hairy completely slobbered car anymore, can take some luggage and passengers with us and maybe go on holiday again.

Fourwheeldrive, remembering last winter.

Of course they have to get used to it, especially Tuur, who still gets carsick. And Bruno appears, just like me, to miss our old very loyal Volvo. But then, Volvo doesn't fabricate vans...

En dan is er nog de nieuwe waterput. Eindelijk zijn ze gisteren begonnen met de bouw daarvan. Door een foutje (slik!) van de unteren Wasserbehörden bij de aanleg van de nieuwe septic tank mogen we de oude put niet meer gebruiken. Na bijna een jaar hebben we nu de vergunning voor een nieuwe put.

And then there is the new waterwell. At last they started to built it yesterday. Because of a mistake (!) of the authorities when the new septic tanck was built, we are not allowed anymore to use the existing well. After almost a year we got the permission for the new one.

Om te lachen......

In tegenstelling tot al het gekissebis, geruzie en elkaar vliegen afvangen, doen wij tegenwoordig waar het allemaal om begonnen is: genieten van onze honden!

Wij als mensen kunnen overigens veel van ze leren.

Contrary to all the fighting everywhere, we do where it was al meant for: enjoy our dogs!

We people can learn a lot from them by the way.

Veel plezier! Have fun!

Let wel: de gezondheid en het behoud van de Saarloos gaan me zeer aan het hart. Ik weet als geen ander wat het is om een hond met erfelijke afwijkingen te hebben.

Maar het moet ook anders kunnen!

Notice: the health and preservation of the Saarlooswolfhond are very dear to me. I know what it is to have a dog with hereditary defects.

But there must be another way!

Foto's

Eindelijk......de eerste pogingen/ at last.....the first attempts

Na 2,5 maanden wachten dan toch nog, mijn nieuwe camera. Zonder eerst de gebruiksaanwijzing fatsoenlijk te lezen de eerste foto's gemaakt.

After 2,5 months I got it, my new camera. Without reading the users manaual properly I made the first pictures.

As you noticed, from now on also in english!

Lieve pup...

Alle puppies zijn lief, daar gaat iedereen zomaar vanuit. Maar is dat ook zo? En wat is lief?

Ik kom hier op naar aanleiding van een onderwerp dat een tijdje terug op een van de fora aan de orde kwam.

Bruno, Dwyn en Anders waren echte knuffelpuppies: aaibaar, aandoenlijk, werden graag op schoot genomen en nog liever min of meer doodgeknuffeld. Lief, lief, lief. En baasje, natuurlijk ben jij de baas.

Tuurtje was (en is) anders. Zoals ik bij het voorstellen van de honden al schreef, vanaf zijn geboorte had hij duidelijk voor ogen wat hij later wilde worden: de baas!

(kijk naar dat oog!)

Natuurlijk was hij aaibaar, aandoenlijk, schattig en mooi. Maar knuffels krijgen of komen halen, daar had hij helemaal geen tijd voor. En lief? Als je het Bruno en Dwyn zou vragen zouden ze daar niet zomaar ja op antwoorden. Want het was een pestkop, zelfstandig, onafhankelijk en al helemaal niet onderdanig. Zomaar aannemen dat iemand anders dan hijzelf de baas is ging er bij Tuur niet in. Bewijs dat eerst maar eens. Ongelooflijk koppig, van jongsaf aan, en vol zelfvertrouwen.

Een hond met karakter, zo noemen ze het ook wel.
Waren de drie anderen binnen twee weken zindelijk, Tuurtje doet het nog steeds af en toe waar het hem uitkomt (gelukkig echt maar heel af en toe...).

Dus lief, nee dat zou ik niet willen zeggen. Desondanks waren we er vanaf dag 1 helemaal verliefd op, een wereldhond.

Het was en is een heel karwei, Tuurtje opvoeden, niet alleen voor mij, maar ook voor Bruno en Dwyn. Die bundelen regelmatig de krachten om het heerschap zijn plaats te wijzen: onderaan de rangorde. En zo is het ook (nog wel).

We schijnen de juiste manier gevonden te hebben, eentje die bij ons, maar ook bij Tuur past.

Zo langzamerhand plukken we de vruchten van ons onvermoeibare gezwoeg. De drie vormen een hecht roedel, ze zijn gek op elkaar. En Tuur is er achter gekomen dat knuffelen toch wel heel erg lekker is. Hij steekt zijn grote neus er graag tussen als ik Bruno en/of Dwyn knuffel en wil dan ook.

Dus inderdaad, soms en steeds vaker, is het een grote lieve knuffelbeer!

Ondeugend, eigenzinnig, koppig, oostindisch doof, slopen, graven, vliegen over tafels en stoelen, hij is en doet het allemaal nog steeds, om over zijn jachtinstinct maar te zwijgen.

Maar dat is Tuur, fratsen en capriolen horen bij hem. Hij brengt leven in de brouwerij, een hele vrolijke hond voor wie het leven een feest is. En zo hoort het ook!

Ik wacht al meer dan twee maanden op mijn nieuwe camera (een koopje en dat zal ik dus blijkbaar weten ook), dus de foto's zijn al ouder......

Je moet wat...

De deur vanuit de woonkamer naar het terras en de wei heeft de afgelopen maanden nogal een metamorfose ondergaan, een soort afgekloven bot zeg maar.

Tuur krijgt in principe alle deuren open, behalve als ze echt op slot zitten. Niet dat hij het dan niet meer probeert, met als gevolg dat de scharnieren van de deur (zo'n ingewikkeld draai- kiep systeem) nu echt kapot en afgebroken zijn.

De deur mag nu niet meer open tot hij gerepareerd is. Een nieuwe deur komt er pas als meneer rustiger geworden is (hopen mag altijd!).

Lastig is het natuurlijk wel. In plaats: van deur open, ga je verder buiten maar uitkuren, is het nu: riemen aan, naar buiten via de andere deur, naar de wei, poort open, honden erin, riemen af en proberen zelf weer buiten te komen en poort te sluiten zonder dat de honden het door hebben. Als ze weer naar binnen willen hetzelfde verhaal maar dan in omgekeerde volgorde.

Om het mezelf makkelijk te maken zet ik af en toe het raam open. Via de bank klimmen ze in de vensterbank en moeten dan naar beneden springen. Dwyn had het meteen door, als een hinde. Bruno moest er een tijdje over nadenken, maar als hij echt niet langer meer kan wachten danst ook hij door het raam naar de wei. Tuur wil heel graag, springt normaal uit stand gewoon op bijvoorbeeld het aanrecht, maar loopt hier ongelooflijk te schutteren. Hij kan natuurlijk niet achterblijven als hij de andere twee met speels gemak in en uit ziet gaan, dus uiteindelijk lukt het wel.

Schoner wordt het er natuurlijk allemaal niet op. Hopelijk komen ze snel de deur repareren........

Het ventje is ook nog eens aan de diarree, voor het eerst in zijn jonge leven.
Bruno eet 4 van de 5 dagen niet, het is maar goed dat hij zo'n dikke vacht heeft, en
Dwyn, afgezien van haar immer meer toenemende verlatingsangst en onzekerheid als ik ook maar 5 minuten weg ben, gaat het daar heel goed mee.

Het zal de lente wel zijn. Eindelijk lente!