Een vredig tafereeltje / a peaceful scenery....

..., zo lijkt het, maar schijn bedriegt.

Dwyn was al een tijdje in haar eentje in huis. Toen ik buiten ging kijken lag Tuur plat tegen de omheining aangeplakt, half op zijn rug, doodstil en zo onzichtbaar mogelijk. Bruno lag er doodgemoedereerd voor, rustig om zich heen kijkend.
Ik vermoed dat het ging om de kippenpoot die Bruno begraven had omdat hij hem op dat moment niet hoefde. En Tuur had daar af te blijven!
..., so it seems, but apperances are deceptive. Dwyn was alone in the house, quite a while already. When I went outside to check I saw Tuur lying glued to the fence, half on his back, dead quiet en as invisible as possible. Bruno lay completely at ease in front of him, looking around.

I suspect it was all about Bruno's chickenbone that he had buried because a that moment he didn't want it. And Tuur should stay clear of it!!

Toen ik terugkwam met het fototoestel had Tuur zich inmiddels iets opgericht, maar op zijn gemak was hij duidelijk niet: gapen, bek likken, bek voortdurend open en dicht en oren op alarmfase 1.

When I came back with my camera Tuur had raised himself a little, but was clearly not at all at ease: yawning, licking his lips, constantly opening and closing his mouth, ears at alarmphase 1.

Stoer als Tuur is besloot hij uiteindelijk toch maar op te staan en zo voorzichtig mogelijk weg te sluipen met als resultaat terug naar af.

Want wat Bruno niet wil, dat gebeurt niet!

Kleine lieve allemansvriend Bruno, Tuur kruipt voor hem (om over het geslijm en vooral het geluid dat hij daarbij maakt maar te zwijgen).

Het heeft zeker een uur geduurd.

Tough as he is, Tuur at last decided to stand up and sneak away as carefully as possible, with as a result back to the beginning.

For, what Bruno doesn't what, doesn't happen!

Small, sweet, everybody's friend Bruno, Tuur crawls for him (to say the least about his sucking up to him and the noises he makes while doing it).

It lasted at least an hour.

Ik hoop dat een en ander op de foto's goed te zien is, ook al zijn ze verkleind.

I hope the pictures show what I meant to demonstrate, even though they are reduced in size.

Kom eens hier.....

Het is toch zo'n braaf ding, die Dwyn,

She's such a sweet dog, our Dwyn,

De grote chef let heus wel op hoor,

The big chief pays attention,

met een half oog dan toch, en deze keer was dat ook genoeg,

be it with only a half eye, appeared to be enough this time,

het klein jungske was voor de verandering heel braaf, lag gewoon mooi te wezen.

the little guy behaved for a change, just lay there being beautiful.

Ziek.... Ill.....

En ineens was hij doodziek, Tuur.

Overgeven, diarree, kilo's gras eten die er net zo hard weer uitkwamen en gewoon eten laten staan (nog nooit gebeurd).

Niks ravotten, ondeugend zijn, spelen en vliegen, een zielig hoopje ellende was het, dat duidelijk veel pijn had. Zou het de chocoladepudding zijn waarvan hij tijdens de barbecue een heel klein beetje had gegeten? Alhoewel, daarvoor had hij ook al alles uitgekotst. Twee keer dacht ik wat bloed te zien bij het overgeven en de ontlasting.

De injectie tegen de pijn en misselijkheid die de dierenarts had meegegeven liet hij niet zomaar zetten (en Bruno en Dwyn hielpen ook niet echt), dus de volgende dag zieke Tuur toch maar in de auto gesleept en naar de dierenarts gebracht (hij kwijlde niet eens in de auto, zo beroerd voelde hij zich).

Diagnose: dikke darmontsteking. Antibiotica, ontstekingsremmer en alsnog de spuit waardoor hij zich wat beter zou moeten voelen.

En het heeft geholpen, hij is er weer, rebelse Tuur. Knapt zienderogen op, gelukkig.

And suddenly he was terribly ill, Tuur.

Vomiting, diarrhoea, didn't touch his food but ate lots and lots of grass, which came out again in no time.

No playing, no naughtyness, just a heap of misery, with a lot of pain. Could it be the small amount of chocolate pudding he ate? Although, he vomited before that already. Twice I thought I saw some blood in the vomit and faeces.

The vet gave me an injection to let him feel better, but he wouldn't allow me to give it to him. So the next day I dragged him into the car and drove to the clinic.

Diagnosis: large intestines inflammation. Antibiotics, inflammation inhibitor and the injection to make him feel better.

And it worked: he's back again, rebellious Tuur. Getting better visibly, fortunately.

Over bussen en bronnen....

Eindelijk is hij klaar, de nieuwe hondenlimousine, met speciaal vervaardigd hondenrek, verhoogd laadvloertje (zodat Dwyn met haar blinde oogjes toch naar buiten kan kijken) en aluminium traanplaat aan de binnenkant van de achterdeuren (Tuur-proof). Tuur hoeft nu niet meer op de achterbank, met alle voordelen van dien: we rijden niet meer rond in een harige volgekwijlde vuilniswagen (hopelijk), we kunnen met goed fatsoen passagiers meenemen, evenals bagage e.d. zodat we wie weet nog eens op vakantie kunnen.

Vierwiel aangedreven, met de afgelopen winter in het achterhoofd.

Het is natuurlijk even wennen, vooral voor het nog steeds wagenzieke Tuurtje, maar ze hebben er wel ook een mooi opstapje bij gekregen! En Bruno blijkt, net als ik, de ouwe trouwe Volvo moeilijk te kunnen missen. Maar ja, moet Volvo maar busjes maken....

At last it's finished, the new doglimousine, with especially made dograck, elevated floor (so Dwyn will be able to look out the window) and strenghtened doors (Tuur-proof). Tuur doesn't have to sit on the backseat anymore, so maybe we don't have to drive in a very hairy completely slobbered car anymore, can take some luggage and passengers with us and maybe go on holiday again.

Fourwheeldrive, remembering last winter.

Of course they have to get used to it, especially Tuur, who still gets carsick. And Bruno appears, just like me, to miss our old very loyal Volvo. But then, Volvo doesn't fabricate vans...

En dan is er nog de nieuwe waterput. Eindelijk zijn ze gisteren begonnen met de bouw daarvan. Door een foutje (slik!) van de unteren Wasserbehörden bij de aanleg van de nieuwe septic tank mogen we de oude put niet meer gebruiken. Na bijna een jaar hebben we nu de vergunning voor een nieuwe put.

And then there is the new waterwell. At last they started to built it yesterday. Because of a mistake (!) of the authorities when the new septic tanck was built, we are not allowed anymore to use the existing well. After almost a year we got the permission for the new one.

Om te lachen......

In tegenstelling tot al het gekissebis, geruzie en elkaar vliegen afvangen, doen wij tegenwoordig waar het allemaal om begonnen is: genieten van onze honden!

Wij als mensen kunnen overigens veel van ze leren.

Contrary to all the fighting everywhere, we do where it was al meant for: enjoy our dogs!

We people can learn a lot from them by the way.

Veel plezier! Have fun!

Let wel: de gezondheid en het behoud van de Saarloos gaan me zeer aan het hart. Ik weet als geen ander wat het is om een hond met erfelijke afwijkingen te hebben.

Maar het moet ook anders kunnen!

Notice: the health and preservation of the Saarlooswolfhond are very dear to me. I know what it is to have a dog with hereditary defects.

But there must be another way!

Foto's