3 manieren om...

.... een deur open te maken.

Bruno springt omhoog, poten op de klink, klink omlaag drukken, en ofwel de deur openduwen ofwel naar zich toetrekken, al naar gelang hoe de deur opengaat. Het gaat wel gepaard met enige krassen rondom de klink want heel precies is hij niet.

Dwyn gooit gewoon alles in de strijd omdat ze het eigenlijk niet kan. Maar als ze vindt dat ze toch echt aan de andere kant van de deur moet zijn (omdat ik daar ben bijvoorbeeld) springt ze tegen de deur, poten alle kanten op, lichaam met het volle gewicht tegen de deur aan en wie weet raakt ze dan behalve de deur en de deurstijl toevallig ook nog wel de klink op de juiste manier.
Je kunt wel raden hoe deur en deurstijl er inmiddels uitzien.

En dan Tuur. Die loopt naar de deur, pakt vrijwel geruisloos de klink in zijn bek en duwt die een klein stukje naar beneden. Voila, deur open. Subtiel, heel subtiel.

Bruno is tot nu toe de enige die ook een deur openkrijgt die hij naar zich toe moet halen. Er staat wel een stoel voor de deur naar de trap naar boven. Daar wonen de katten en die moeten zich veilig kunnen voelen.
De deur tussen de woonkamer en de keuken gaat naar de keuken toe open, helaas. Tuurtje weet dat in de keuken al het lekkers ligt inclusief de inhoud van de vuilnisbakjes achter de keukendeurtjes. Omdat hij die deur binnen twee seconden zo goed als onhoorbaar openheeft, zit deze deur nu op slot!

De schrik van mijn leven.....

Gisterenmiddag. Honden naar buiten gelaten, waren snel weer terug, maar wilden ook snel weer naar buiten. Op een of andere manier had ik een zesde zintuig, ik vertrouwde het niet.

Gaan kijken, nog maar 1 Saarloos, Bruno. De andere twee waren verschwunden!

Ik keek nog eens goed en schrok me een hoedje. Een oude boom aan de overkant van de Elz was omgevallen, pardoes op onze omheining, waar nu dus een prachtig groot gat in zat.
Met het onbedwingbare jachtinstinct van Dwyn en Tuur, èn het wild dat zo dichtbij is dat het bijna hun bek inspringt, werd ik toch een beetje zenuwachtig (understatement van het jaar!). Aan de alomtegenwoordige jagers dacht ik nog maar niet.

Mies gebeld (onmiddellijk thuiskomen!!!), Bruno aangelijnd, jas aan, laarzen aan en erop los, dacht ik. Gelukkig, gelukkig, gelukkig waren Dwyn en Tuur zo helemaal hoteldebotel van hun vrijheid dat ze nog dicht in de buurt rondspeelden. Of ik was er snel bij, dat kan ook.

Op mijn roepen kwamen ze onmiddellijk aangestormd. Modelhonden zijn het!
De omheining is inmiddels ook weer gerepareerd.

De schade:

Het Nord nest

Tien dagen voor hun eerste verjaardag hebben ze elkaar weer gezien, de pups van het Nord nest. Ze waren er allemaal: Valpar, Nahanni, Nagaya, Tessa (Ylva) en natuurlijk Tuurtje. Papa Skarv en mama Ax waren in Noorwegen gebleven. Fokker Oeyvind was er wel, en ook opa Fango en oom Akon.

Van links naar rechts op de foto: Nahanni, Valpar, Nagaya, Tuur en Tessa

Jammer genoeg kon Marijke Saarloos er niet bij zijn, omdat Duet elk moment haar pups kon krijgen. Marijke's wederhelft Gerard heeft dat gemis echter dubbel en dwars goedgemaakt. En Duetje heeft braaf gewacht tot Gerard weer heelhuids thuis was!

Een bijzonder nest, dat Nord nest. Ze hebben allemaal ontegenzeggelijk hun eigen karakter, maar ze hebben ook allemaal overduidelijk veel gemeen: de streken vooral, de onvoorstelbare koppigheid (wat een dikkoppen!!), de bovenmatige intelligentie èn de schoonheid. Wat zijn ze mooi, stuk voor stuk!

Wat ik zelf ook erg bijzonder vind, is het duidelijke verschil tussen de reuen en de teven. De teven zijn groot, maar dat valt in het niet bij die twee reuzen van reuen. Akon, toch een grote Saarloos, lijkt klein vergeleken bij Valpar en Tuur. Onze Bruno lijkt een onderdeurtje, een mini saarloos (maar natuurlijk wel de liefste en makkelijkste van allemaal!).

Alle drie de teefjes zijn prachtig slank en sierlijk met geweldig mooie kontjes. Wat heb ik daar van genoten! Dwyn heeft dus concurrentie gekregen.

En karakter, dat hebben ze ook allemaal. Tuur en Valpar hebben we maar niet bij elkaar gelaten, die zouden het liefst elkaar op het gezicht getimmerd hebben om even duidelijk te maken wie nu de baas was. Tuur was op eigen terrein, dus die was dubbel gemotiveerd, ook naar Akon en Fango toe. Tja, zoals ik bij de start van dit weblog al schreef, Tuur wist vanaf het moment dat hij geboren was wat hij wilde worden: de baas!

Van Tessa en Nahanni wisten we het al, dus ook die maar uit elkaar gehouden. Tussen Nagaya, Nahanni en Valpar (en Akon) ging het geweldig, een harmonieus span.




Nahanni, Valpar, Nagaya
En net als in Zaltbommel eind september werden Tuur en Tessa als magneten naar elkaar toe getrokken. Feest, feest en nog eens feest! Die twee liggen qua karakter ook het dichtst bij elkaar: de brutaliteit en levenslust stralen er vanaf, altijd in voor een geintje.

Tuur en Tessa









Valpar is een hele zachte aanhankelijke hond, en schuw. Maar gedurende het weekend ontdooide hij een beetje, de tweede wandeling ging stukken beter en in huis voelde hij zich zekerder en meer op zijn gemak. Dus die komt er wel.

Tuur is een harde, eigenwijze onafhankelijke hond en nergens bang voor. Vrij dus, heel vrij. (begrijp me niet verkeerd, het is een schatje!).

Nagaya, Nahanni en Tessa zijn terughoudend, de een wat meer, de ander wat minder. Tessa twijfelt erg, want die is zo nieuwsgierig dat ze soms vergeet dat ze een beetje terughoudend is. Ze werd overigens helemaal gek toen ze Oeyvind weer zag, straalde van geluk.

Nahanni en Valpar hadden erg veel steun aan elkaar, ze kennen elkaar goed, en lagen steeds kop aan kont onder tafel te slapen.

Valpar, het mooiste gangwerk van allemaal, wat kan die hond dansen, een lust voor het oog!

Valpar

Nahanni heeft een hele schrandere kop met prachtige onderzoekende ogen. Ze houdt zielsveel van Gerard (ook van Marijke waarschijnlijk maar die was er niet) en gaat toch lekker met Oeyvind of Roy en Vivi mee wandelen. Knap hoor!

En Nagayaatje, die houdt van bier! Stiekem dan. Wat wil je ook met zo'n baasje!
Ik vond Nagaya van de teefjes qua uiterlijk en karakter net iets anders dan de andere twee. Nagaya was heerlijk rustig en wat steviger (niet dik!!!!). Erg mooi (of zou dat komen omdat Tuur en zij het meest op elkaar lijken?).

Nagaya en Tuur

Het personeel van de Nord-pups (ja, het zijn wat dat betreft echt net katten) heeft geloof ik ook een leuk weekend gehad. Lekker eten, lekker drinken, veel kletsen, vooral over honden natuurlijk en lekker wandelen. Wij vonden het in ieder geval geslaagd. Het weer speelde ook redelijk mee.

Ze zeggen wel eens dat de baas de hond krijgt die hij verdient, en andersom. Als ik de Nord-pups en hun baasjes bekijk, is het volgens mij precies goed, we hebben allemaal de hond die bij ons hoort en past.
Wat zeg ik nou toch???? De grootste koppigste ezel van allemaal woont bij ons! en wij zijn toch zo meegaand!!!!

Tuur

Ook Tessa (Ylva) heeft ze uiteindelijk gevonden, haar echte baasjes. Ik ben erg blij voor haar en haar baasjes. Je ziet meteen dat het goed is.

Bedankt allemaal!

Tot slot nog dit. Naast al die grote grijze Saarlosen waren er ook nog twee kleinere bosbruine, onze Bruno en Dwyn. We hebben ze wat apart gehouden, alhoewel Bruno bijvoorbeeld geen enkel probleem had met Valpar en Valpar ook niet met hem. Op Dwyn ben ik echt trots. Als er vreemde honden op bezoek zijn wil ze nog wel eens tegen het hek of de deur omhoog vliegen, liefst er doorheen, maar dit weekend deed ze het geweldig. Ook tijdens de gezamenlijke wandeling gedroeg ze zich keurig. Ze keek wel naar Nagaya die achter haar liep, maar heeft geen enkele drang gevoeld om uit te vallen.

En uiteraard stond iedereen versteld door de begroeting die vreemden krijgen van onze wolfjes als ze bij ons binnen komen. Je wordt nog net niet opgegeten!

Foto's Christel van Landeghem, all rights reserved

Mooi hè?

Van Frank Hasenauer kreeg ik foto's toegestuurd van de Zuchtschau in Nettetal op 26 september 2009 en ons bezoek aan de wolfjes daarna.
Sommige zijn zo mooi dat ze hier een plaatsje verdienen.

Mijn gat, jouw gat, wat voor gat....

Wat schetste mijn verbazing toen ik gisteren in de namiddag Dwyn aantrof in de Elz (de beek hier) aan de andere kant van de omheining? Bruno en Tuur stonden schaapachtig te kijken hoe ze door het water naar de andere oever ging en vrolijk ronddoolde. Ik als een gek naar buiten met de riem, want er werd net op dat moment flink gejaagd en het wild vloog alle kanten op. Dwyn blijkt dan toch een model hond te zijn, op mijn roepen liep ze keurig richting bruggetje, stapte er overheen en kwam naar me toe. Alhoewel ze er nog nooit op die manier geweest was, wist ze feilloos de weg!
Toen ik de honden eenmaal binnen achter slot en grendel had, ben ik de omheining gaan controleren. Jawel hoor, er onderdoor gegraven. Een heel mooi gat. Dat de omheining niet echt Saarloosproof was wisten we wel, twee en een half jaar zonder problemen is dan eigenlijk wonderbaarlijk. Nu worden er natuurlijk rigoureuze maatregelen getroffen, jammer voor Dwyn.

En dan Bruno's gat.
Prachtig mooi gegraven, midden in de wei, dus geen reden voor zorg. En Bruno helemaal gelukkig!

Maar ja, er lopen er nog twee rond en die vinden zo'n mooi gat natuurlijk niet te versmaden. Ze gaan Bruno dan ook onmiddellijk zijn gat betwisten.

En elkaar, want, ach Bruno, dat is een watje, die duw je zo opzij. Wie van de andere twee de sterkste is, is een heel ander verhaal. Dat kost ook wat tijd, moeite en energie. Je zou niet zeggen dat Tuur minstens 10 cm groter is dan Dwyn.Nog even een felle achtervolging.....en dan weer naar Bruno en zijn gat. Nog even pesten.Uiteindelijk heeft Dwyn er genoeg van en druipt af, helemaal onder het opgeworpen zand.Tuur en Bruno vermaken zich nog even. Het is toch wel een heel mooi gat!

Heksen en Magiërs

Afgelopen zondag was het heksen- en magiërmarkt in Mayen. In de hele stad, maar vooral in de Genovevaburg kon je heksen, kollen, trollen, enge dwergen en ander ongerief tegenkomen. Een paar prachtige wolfjes mochten daar natuurlijk niet ontbreken, dus samen met Saarloosjes Bren en Dylan en hun baasjes, zijn Bruno en Tuur met mij daar een kijkje gaan nemen. Dwyn bleef thuis, wel zo rustig.
Prachtig weer, dus heel veel mensen, èn honden.
Bruno was uiteraard zijn rustige stabiele zelf, hij sjouwde ongestoord door de mensen- en heksenmenigte. Ook Dylan en Bran deden alsof ze niet anders gewend waren. Wat wil je ook, als je baasje heksengek is!
En Tuur, die vond alles prachtig. Hij ging met zijn voorpoten op de borstwering staan om alles eens goed te bekijken, vlak naast een of ander gedrocht. Dat zwaar geschminkte gedrocht werd uitgebreid besnuffeld en vervolgens helemaal niet eng bevonden. Wat de omstanders van Tuur vonden, die toch echt gigantisch was zo helemaal in de hoogte uitgestrekt, laat zich raden.
Zo'n keer of honderd zijn de honden voor husky uitgescholden, een keer voor Tsjech. Van een Saarloos had nog niemand gehoord. Dat mocht de pret natuurlijk niet drukken.

Schoonheden

Tussen al die grijze Saarlooswolfhonden op de AVLS-dag van 27 september liepen ook deze twee bosbruine, Bruno en Dwyn.
Ik zou zo verliefd op ze kunnen worden, als ik het al niet was! Wat een plaatje!

De foto kreeg ik via de mail toegestuurd. Hij is gemaakt door Eveline ter Beek. Bedankt Eveline!

Bruno en Dwyn zijn onafscheidelijk, een echt koppel. Voor Dwyn is Bruno voor altijd haar grote broer. Alhoewel ze veel sterker en pittiger is dan Bruno, zal ze zijn leiderschap nooit betwisten.
Samen voeden ze het niet meer zo kleine Tuurtje op. En dat is een heel karwei.

Overigens, de man op de foto mag er ook zijn!